Dit artikel werd oorspronkelijk geschreven in 2017, maar de inzichten zijn vandaag de dag nog steeds relevant. We leven nog altijd in een tijd waarin het belangrijk is om bewust stil te staan bij de balans tussen werk en ontspanning, zelfs tijdens onze vakanties. Laat je inspireren door deze terugblik en ontdek hoe je de kunst van het ‘niks doen’ kunt omarmen voor een meer ontspannen leven.
Afgelopen week was ik op een netwerk event waar enthousiast heen en weer verteld werd over onze mooie vakantiebestemmingen, de indrukken die we hadden opgedaan en de absolute aanraders om te bezoeken. Het enthousiasme werd echter snel overstemd door de verhalen van hoe druk we het in de aanloop van de vakantie nog hadden gehad, hoe we onderweg naar de vakantiebestemming toch nog telefoon kregen, hoe we onze vakantie onderbraken voor het buitenlands bezoek dat we absoluut nog moesten ontvangen en hoe we toch ook maar vakantie namen en thuis bleven om in alle ‘rust’ bij te werken. Dit werd door de andere druk bezette netwerkers met veel begrip en herkenning onthaald dat het toch eens goed kon zijn om rustig bij te werken en dat dit ook een vorm van vakantie was.
HELP, dacht ik, dit is zo herkenbaar… en toch echt een evolutie van de laatste jaren. Vroeger werkten we toch rustig bij, in aanloop van de vakantie en werkten we rustig in, na de vakantie? Waar zijn deze tijden naartoe?
Ik moet niet verder kijken dan naar mezelf om te weten dat ik er ook schuldig aan ben. Ik verlangde al lange tijd naar mijn 4 weken vakantie, waarvan we 2 weken naar Noorwegen zouden gaan. De laatste vrijdagavond heb ik nog tot 22u zaken ‘afgewerkt’. ‘Als ik dit nog afgewerkt heb, kan ik rustig op vakantie vertrekken‘, zeg je dan tegen jezelf.
En dan het fenomeen van ‘erin komen’ in je vakantie (of voor de workaholics onder ons: het fenomeen van ‘afkicken’ van je werkverslaving ;-)):
Je ‘werkt’ dan wel niet meer, ah nee, want je bent mét vakantie, maar je werkt nog wel hard door, zij het op een ander vlak. In het begin valt het niet zo op: Je ‘werkt’ hard om alles ingepakt te krijgen, wat een hele planning was deze keer met een beperkte kofferruimte en alle weersomstandigheden in het verschiet, in combinatie met een sociaal drukbezet weekend voor je zondagnacht vertrekt. Dan kom je toe op je vakantiebestemming en start de volgende planning en organisatie: hoe gaan we het maximum uit 14 dagen Noorwegen halen? Wat willen we zeker gezien en gedaan hebben? De ‘fear of missing out’ hadden we vergeten thuis te laten ;-). Gelukkig komt op een bepaald moment de ‘noodrem’, die ons aanspoort om gewoon eens lekker niks te doen. Vroeger zou ik hier niet naar geluisterd hebben, onder het motto ‘slapen doe ik wel als ik dood ben’ (echt waar, Jezus als ik hieraan terug denk…). Nu niet meer, nu kan ik het effect van heerlijk niksen wel appreciëren als levende mens en kom ik tot de vaststelling dat op tijd en stond eens goed niksen, alleen maar de ‘kwaliteit’ van het leven verhoogt en je intenser laat genieten.
Vanwaar komt die drang toch om steeds in ‘activity modus’ te blijven, zelfs op vakantie?
Ik zie hetzelfde fenomeen bij klanten in burn-out: ze zijn dan wel niet aan het ‘werk’, maar stoppen met ‘hard werken’, doen ze allerminst. Ze gaan door op andere terreinen in hun leven uit een (misplaatst) schuldgevoel, een verantwoordelijkheidsgevoel of een schaamtegevoel naar hun omgeving toe. Ze houden grote kuis, verslinden massa’s boeken, rijden met hun familieleden overal naartoe, sommigen bouwen zelfs een nieuw huis, want nu hebben ze er ’tijd’ voor en ze voelen zich zo schuldig als ze ‘niks’ doen. Terwijl wat hun te doen staat, is juist ‘niks’.
Een vlucht uit de realiteit, bang voor confrontatie met zichzelf, anderen willen pleasen en angst om iemand teleur te stellen, een behoefte aan ‘zinvolheid’ of ‘zingeving: ‘ik doe, dus ik ben’, … (vul zelf maar in); allemaal onderliggende redenen voor deze ‘activity drive’ bij velen van ons. Het paradoxale is dat het continu ‘bezig zijn’, ons leidt naar datgene wat we net niet willen: confrontatie met onszelf en onze eigen ‘begrensdheid’, anderen én onszelf teleurstellen omdat het niet kunnen ‘nee’ zeggen, leidt tot beloftes die we niet langer kunnen nakomen, en ‘betekenisloosheid’ omdat het continu ‘bezig’ zijn telefoon, mail, etc… ons tegenhoudt om kwaliteitsvolle aandacht aan onze dierbaren te geven.
Conclusie en ‘note to self’: Vakantie nemen, hoe doe je dat?
En uiteraard geldt het beoefenen van de kunst van het ‘dolce far niente‘, niet alleen voor tijdens de vakanties. Maar doe op tijd eens ‘niks’ het ganse jaar door. Exact wat ik nu ga doen voor de rest van deze laatste zondag van mijn vakantie. Wie doet er mee?
“Ik voel geen connectie met anderen, zei hij. Het lijkt alsof ik toeschouwer ben in mijn eigen leven. Ik zie mensen die gezellig samen zijn, plezier hebben en ik doe mee, maar ik voel het niet.
Het lijkt alsof ik niet in staat ben tot een echte diepgaande connectie. Hoe komt dat toch? Zelfs als ik mijn kinderen bij mij heb, ben ik precies een toerist die passeert in hun leven. Ik zie andere papa’s spelen en hun kinderen knuffelen en ik doe dat ook wel, maar omdat het moet, niet omdat ik een echte connectie voel. En wat ik mij afvraag, is wat mij dan tegenhoudt om die diepgaande connectie tot stand te brengen en hoe doe je dat? Ik vraag me af of ik het kan? Wil je het, vraag ik hem? Ja, zegt hij, Ik wil ‘verdieping’ in mijn leven, ik wil VERBINDING kunnen voelen. Soms lijkt het alsof hier de enige plek is, waar ik mijn masker durf afzetten en met jou voel ik wel verbinding.”
Laat ons eens kijken naar VERBINDING, zeg ik en ik gooi mijn blokjes op tafel. He knows the drill ondertussen en kiest een manneke voor zichzelf. “Dit ben ik”, zegt hij en
Wat houdt mij tegen om diepgaande verbinding te voelen in mijn relaties met anderen?
Ik vraag hem om alle elementen die met dit vraagstuk te maken hebben, in kaart te brengen, om er een map van te maken. Je hoeft het niet mooier of beter te maken dan het is, maak gewoon ruimte voor datgene wat er is, zonder iets te willen oplossen, vraag ik
Hij kiest het paarse blokje, dit staat voor TIJD zegt hij, het bewust tijd maken voor diepe connecties. Ik zit middenin een ratrace al maanden, misschien wel jaren en ik maak er geen tijd voor. Ik ben 6 maanden geleden in een boek begonnen en heb het nog steeds niet uit. Ik maak geen tijd om diepe connecties te ervaren.
MIJN BREIN houdt mij tegen en legt een blauw blokje neer. Ik kan ontzettend goed RATIONALISEREN, hierdoor blijft alles lekker veilig op een afstand. Als je rationaliseert, hoef je niet naar je gevoel te gaan. En toch lijkt het alsof ik heel goed over mijn gevoelens kan praten, maar ook hier weer praat ik, niet geconnecteerd met mijn dieperliggende gevoelens.
MIJN EIGEN NEGATIEVE MINDSET, vervolgt hij en legt een zwart blokje neer. Ik zie alleen maar hindernissen en problemen. Maar dat is wel al gebeterd, sinds onze gesprekken. Maar ik zou me nog meer mogen focussen op wat goed gaat.
Eigenlijk ben ik mijn eigen grootste rem, concludeert hij, om verbinding te kunnen ervaren met anderen.
En wat betekent verdieping, verbinding voor jou?
Stel dat je het zou hebben, wat zou het betekenen en hoe zou het eruit zien in je leven, vraag ik.
Hij voegt twee kleine blokjes toe, dit zijn mijn kinderen zegt hij en verdieping zou betekenen dat ik bewuster dingen zou doen samen met mijn kinderen. Samen activiteiten doen, die het geluk van ons als gezin zou vergroten en daarin zou ik verbinding ervaren. Ik zou meer neerdalen naar hun niveau en meer een speelpapa zijn. Ik ben teveel een oude ziel. Die verbinding kunnen ervaren, is het meest waardevolle wat er is voor mij, dit bepaalt de zin van mijn leven.
Verdieping is het tegenovergestelde van sociaal wenselijk gedrag en vertellen wat ik denk dat anderen willen horen. Ik ben een groot stuk van mijn leven niet mezelf kunnen zijn. Ik wil niet langer dat sociaal wenselijk gedrag stellen. Ik wil meer mezelf kunnen zijn...
Ik wil een boek kunnen lezen, beter weten wie ik ben en tegelijkertijd voel ik, door hier nu zo bij te stil te staan, dat het eigenlijk niet meer slecht met me gaat…
En daar begint het mee hé, zegt hij… met contact maken met wat je voelt en dat leren benoemen… hij kijkt me aan, hij schiet vol en voelt de verbinding die hij net heeft gemaakt met zichzelf… nu snap ik het, zegt hij
Verbinding met jezelf is de start voor een diepe verbinding met anderen …
Ik blijf aanwezig, zonder woorden maar vol verbinding … dankbaar getuige te mogen zijn van datgene wat er gebeurt als je de ruimte laat aan datgene wat er is, zonder iets te willen oplossen.
Ben jij op zoek naar meer verbinding met jezelf en anderen? Neem contact op, dan gaan we samen gaan we aan de slag.
Hoe weet je of klaar bent om terug te keren naar het werk na burn-out? Het is een vraag die niet zomaar te beantwoorden is. Er is geen checklist die je kan afvinken en dan is het klaar. Het is voor ieder individueel verschillend. In deze blog geef ik vier indicaties mee voor jezelf dat de energie meer in balans is, de veerkracht aangesterkt is, en er ruimte is om zaken bij op je bord te nemen. Ik geef je de keerzijde mee bij elk signaal, mn wat is een indicatie dat je er bijgevolg nog niet klaar voor bent. Dit wil niet noodzakelijk zeggen dat je je re-integratie niet kan opstarten, wel dat je alert moet blijven op je grenzen en op de signalen die je lichaam je geeft.
Signaal 1: Fysiek
Wat zegt jouw lichaam? Ben je fysiek hersteld?
Je hebt lange tijd roofbouw gepleegd op je lichaam door het onvoldoende te voeden, te weinig te laten rusten en er te weinig (of soms te extreem als overcompensatie maar waardoor je het in feite nog erger maakte) mee te bewegen. ZELFZORG is een belangrijk aspect in het herstel bij burn-out. Zelfzorg begint bij zorg dragen voor je fysieke lichaam. Het lichaam is je benzine, je motor die zorgt voor de hoeveelheid energie die je nodig hebt om de dagelijkse beslommeringen met de glimlach aan te kunnen.
Hoe is dat vandaag? Hoe goed zorg je voor lichaam? BE REAL about it. Slaap je terug rustig? Is je slaapkwaliteit in orde? Eet je gezond, beweeg je voldoende en rustig (niet extreem)? Hoe goed zijn die routines ingeslepen? Maw hoe snel komen ze onder druk van de dagelijkse realiteit weer in het gedrang omdat ze nog onvoldoende op je prioriteitenlijst staan? Want dat zal de uitdaging zijn, eens je terug aan het werk bent.
Denk je bij het lezen hiervan, dat zit wel goed, ik weet hoe belangrijk dit geweest is voor mijn herstel en ik luister ondertussen echt wel naar de signalen van mijn lichaam en ik rust op tijd of wanneer mijn lichaam ernaar vraagt ZONDER SCHULDGEVOEL… Dan is dit indicatie nr 1 om je re-integratie aan te vatten.
Signaal 2: Mentaal
Toen je uitviel door je burn-out, leek het alsof je hersenen waren uitgevallen. Je kon je moeilijk concentreren. De kleinste taken organiseren, lukte niet meer. Je vergat je afspraken en jouw organisatievermogen was compleet weg. Relativeren of creatieve oplossingen bedenken voor je problemen lukte niet meer. Je zat vast in je stressbrein.
Vandaag begin je terug te plannen en te organiseren. Je hebt weer ideeën voor projecten (privé en/of professioneel) en kan er van genieten om ermee bezig te zijn. Je voelt zelfs dat plannen en organiseren je stress emmer helpt leeg te maken. Het geeft je een doel, energie én zingeving. Eens je terug aan het werk bent, komt hier nog een planning en doelstellingen bovenop. Het gevaar schuilt erin wanneer je stiekem hoopt om je oude zelf ‘die superwoman of superman’, terug te vinden na je burn-out. Het allerbelangrijkste is dat jij nu weet te DOSEREN en balans te houden ipv alle ballen in de lucht te houden. Hoe lukt dit voor jou?
Signaal 3: Emotioneel
Een werkgerelateerde burn-out wordt gekenmerkt door sterke aversie gevoelens tav het werk. Cliënten spreken over braakneigingen wanneer ze nog maar denken aan het werk. Ze voelen zich misselijk wanneer ze voorbij het werk rijden of ervaren grote spanning, angst en paniekgevoelens wanneer ze fysiek moeten langs gaan op het werk. Het spreekt voor zich wanneer deze heftige emoties tot uiting komen via het fysieke lichaam dat je er niet klaar voor bent om terug te keren. Anderzijds duidt dit ook op het traumatische aspect van het uitvallen door burn-out. Voor veel mensen is het moment van uitvallen, zeker wanneer dit tijdens het werk gebeurt (ik stortte in op het werk, ik kon niet meer stoppen met huilen, ik lag op de grond te wenen met mijn collega’s rond mij, ik kreeg niks meer gezegd aan de telefoon en mijn collega’s keken mij aan, etc…), een traumatische ervaring.
Wanneer je nog vastzit in het slachtofferverhaal: het is de schuld van mijn manager, mijn collega, de werkdruk, etc… en je voelt nog fel de frustratie, boosheid, onmacht, verdriet, etc… tav wat er gebeurd is, dan is dit een tegenindicatie om terug te keren. Je moet deze gevoelens beschouwen als een groot ‘DO NOT ENTER’ bord, zelfs wanneer je je fysiek en mentaal fitter voelt. Het betekent dat je nog in een posttraumatische stress gevoel zit en er nog geen volledige posttraumatische groei of heling heeft plaatsgevonden.
Ben jij door het proces van posttraumatische groei gegaan? Heb je geleerd welke patronen er mee voor gezorgd hebben dat je in die situatie bent terecht gekomen en hoe je hier in de toekomst anders mee kan omgaan (want ja, je leidinggevende gaat niet veranderen, de problemen in de organisatie zijn niet miraculeus opgelost, etc…)? Ervaar je meer rust en zelfvertrouwen wanneer je je grenzen aangeeft? Ervaar je terug plezier en ontspanning uit contact met anderen en kijk je ernaar uit om je collega’s terug te zien? Dan is jouw emotionele veerkracht aangesterkt en kan dit een goed signaal zijn om aan je re-integratie te beginnen.
Signaal 4: Spiritueel
Wanneer het idee om terug te keren, helemaal komt vanuit jouw inner gut en niet omdat je denkt dat het moet omwille van de omgeving, dan is dit zowat de belangrijkste indicatie dat je er klaar voor bent. Wat bedoel ik hiermee? Wanneer je met lijf en rede, met gevoel en verstand kan zeggen: ik ben klaar om terug te keren, ik heb er zelfs goesting in.
Niet omdat je tegen jezelf nog aan het zeggen bent: ik zou nu toch wel moeten terugkeren, want thuis blijven zitten is ook niet de oplossing of anders gaat mijn schoonmoeder weer opmerkingen maken bij het volgende bezoek. Wanneer het idee om terug te keren, voortvloeit uit een stem die gevoed wordt door angst en onzekerheden, ben je echt niet klaar.
Wanneer is dat? hoor ik je vragen. Dat voel je, want dan is er een diepere rust die over je heen hangt. Dit betekent niet dat je geen vragen of onzekerheden meer zal hebben, maar wel dat je vanuit je innerlijk kompas voelt dat het ok is voor jou en niet omwille van trachten te voldoen aan de verwachtingen van de omgeving.
Wanneer jij je fysiek, mentaal, emotioneel én spiritueel weer klaar voelt om aan de slag te gaan, dan is het je huisarts die het finale groene licht geeft. Vervolgens start er een nog een wettelijke procedure voor re-integratie. hiervoor neem je best contact op met je werkgever om de vervolgstappen te zetten.
Schrijf je in voor de workshop: terugkeren naar het werk na burn-out.
Check de energy kalender voor nieuwe data.
Merk je dat je er nog niet helemaal klaar voor bent en wil je hiermee individueel aan de slag?
Neem contact op voor een traject op maat en ik begeleid jou graag naar een succesvolle re-integratie in je job.
Ik wil zo graag met hem in overleg gaan hierover. Ik wil hem graag doen inzien dat er wel een manier is die we samen kunnen uitwerken zodat hij geholpen is en ik mijn team niet moet overbelasten. Maar het lukt me nu niet om het gesprek aan te gaan. Ik voel dat ik niet sterk genoeg sta en onmiddellijk in de emotie zal schieten. Ik voel me zo machteloos in relatie tot hem…”
Kristien wil het probleem SAMEN aanpakken, vanuit CONNECTIE samenwerken en komen tot resultaat. Ze begrijpt niet hoe haar collega op een FORMELE MANIER ZIJN POINT OF VIEW wil opdringen zonder overleg. Hoe hij zich zo AFSTANDELIJK kan gedragen en louter vanuit zijn EIGEN BEHOEFTE blijft redeneren, zonder begrip voor haar argumenten. Ze vindt hem erg egoïstisch en helemaal geen team player. En het meest frustrerende is dat de organisatie zegt dat de manier waarop haar collega het aanpakt de juiste is. Zij is het probleem omdat ze een paar keer emotioneel gereageerd heeft vanuit haar machteloosheid. Ze begrijpt er niks van en vraagt zich af of ze wel capabel is. Ze neemt DE SCHULD hierover volledig op haar.
Kristien beschikt over veel PERSOONLIJKE ENERGIE (op zoek naar verbinding) en haar collega zet eerder ONPERSOONLIJKE ENERGIE (vanuit eigen autonomie) in. BEIDEN ZIJN OK, niet beter of slechter dan de andere. Afhankelijk van de context, kan het erg nuttig zijn om meer persoonlijke energie in te zetten of net meer onpersoonlijke energie. Het probleem in communicatie, samenwerken en samenleven ontstaat wanneer er geen flexibiliteit meer is in je handelen en je geen keuzevrijheid ervaart bij het inzetten van je energie.
kunnen begrenzen
tonen zelfrespect
kunnen gepast afstand nemen
kunnen alleen zijn
zijn meer afgestemd op eigen behoeften
formeler, reageren rationeel
voelen zich niet verantwoordelijk voor de gevoelens van anderen
respecteren de andere in zijn uniciteit
Weinig bemoeizucht
kunnen zich eenzaam en betekenisloos voelen omwille van gebrek aan verbinding met anderen
kunnen makkelijk nee zeggen
kunnen moeilijk grenzen aangeven
centraal staat connectie- verbinding-liefde
nabijheid en samenzijn
Relatie is belangrijk
empathisch – afgestemd op de ander, bezorgd over en begaan met anderen
emotioneel, praten vanuit gevoel
voelen zich verantwoordelijk voor de gevoelens van anderen
plaatsen samen zijn boven eigenbelang
kunnen gaan ‘bemoederen’ en door anderen ervaren worden als bemoeizuchtig
voelen zich minder alleen of zonder betekenis net omwille van hun goede verbinding met anderen
kunnen moeilijk nee zeggen
De uitdaging voor Kristien is om nu diezelfde onpersoonlijke energie van haar collega te gaan inzetten om haar grenzen aan te geven en duidelijk te maken dat het op die manier niet zal werken voor haar. Als ze hier nog maar aan denkt, komt ze in een gewetensconflict terecht: zo zou het niet moeten gaan, het zou toch veel leuker zijn als we dit op een verbindende manier zouden kunnen oplossen in harmonie met elkaar en met veel empathie voor elkaars problemen hierin.
De realiteit is dat haar collega wellicht niet eens begrijpt wat zij hier allemaal mee bedoelt en hij ervan overtuigd is dat ze toch samen aan het werken zijn! Zij moet gewoon niet zo emotioneel reageren en haar verantwoordelijkheid opnemen. Ieder zijn verantwoordelijkheid dat zou het leven toch veel makkelijker maken.
Hoe zou het zijn, vraag ik haar om wat meer onpersoonlijke energie in te zetten in communicatie met hem? Om wat meer vanuit jouw autonomie te handelen ipv uit ‘samen’.
“Bah” antwoordt ze, zo wil ik helemaal niet worden, dan ben ik mezelf niet meer en ik wil helemaal geen egoïst worden, dat zou ik nooit kunnen.
Nee natuurlijk niet, zeg ik, dat is ook niet de vraag, wel dat je een homeopathische dosis inneemt.
Wat zou er mogelijk worden met een homeopathische dosis?
Ik zou mij niet zo omver laten blazen. Ik zou beter bij mijn standpunt kunnen blijven. Ik zou hem kunnen zeggen dat als hij het zo wilt, we hierover eerst een vergadering moeten houden om dit verder uit te werken.
En wat zou het effect op jezelf kunnen zijn als je dit zo zou brengen? Ja dan zou ik mij wel sterker voelen en minder schuldig. En wat zou het effect op hem kunnen zijn van deze aanpak? Ja, hij zal misschien wel verschieten, maar hij zal misschien eindelijk eens luisteren.
En is dat nu net niet wat je wilt, vraag ik haar: dat je gehoord wordt?
ja dat is zo…
En ervaar je dit als egoïstisch van jezelf? Nee, helemaal niet, want ik moet mijn team beschermen en ik doe het voor hen. Op die manier voelt het aan alsof ik het beste kan geven aan mijn team en tegelijkertijd op een gezonde manier mijn grenzen hierin kan bewaken. En dat is eigenlijk net wat ik wil, concludeerde ze.
Wil jij ook het beste geven aan je team? In verbinding met jezelf en jouw omgeving zonder dat je over je grenzen laat lopen? Neem contact op! Ik begeleid jou graag zodat je met meer energie in je werk en in je leven kan staan.
Wanneer je met bewustzijnsontwikkeling aan de slag gaat en wanneer je terug dichter bij jezelf komt en hier meer en meer voor gaat staan, valt het je des te harder op hoe negatief, unsupportive of downright onbeleefd sommige mensen uit jouw omgeving kunnen zijn. En jammer genoeg, zijn dit vaak mensen uit je ‘inner circle’, je beste vriendin uit de kleuterklas, je eigen partner, je broer, je zus of je ouders of je buurman. Mensen met wie je veel tijd en energie doorbrengt.
Mijn dochters noemen dit type mensen ‘misgunners’ en die kan je maar beter weren uit je leven mama, zeggen ze dan. En op ons veertigste worstelen wie hier ontzettend mee. In een artikel van psychologiemagazine sprak men over ‘frenemies’: Vrienden die je meer energie kosten dan geven. Het zijn je vrienden en tegelijkertijd kijk je er tegenaan om hen te zien want er is altijd wel drama, jaloezie, verwijten, negativiteit of geroddel en daar heb je geen zin meer in.
Of zoals een klant tegen me zei, ik ben 40 jaar geworden, te oud om me met mensen en dingen bezig te houden waar ik geen zin meer in heb. Je hebt een duidelijk doel in je leven, je wilt gaan voor dingen die belangrijk zijn voor jou en je tijd en energie niet meer steken in dit soort ‘drama’. Het past niet meer bij wie je bent.
Zodra je hiernaar wilt handelen, ontstaat er een schuldgevoel: ik kan die toch niet laten vallen? Ze heeft ook zoveel goede kanten. Misschien ben ik wel te egoïstisch en moet ik geduldiger zijn, vrienden moeten ervoor elkaar zijn, ook wanneer het wat minder gaat. Bovendien koester je een hoop, een verwachting dat ze volgende keer misschien positiever of enthousiaster zullen reageren op jou. Dat ze jou zullen aanmoedigen en jouw grootste sponsor worden in jouw ondernemerschap, in jouw zoektocht naar jezelf of wanneer je een liefdevolle, maar duidelijke grens trekt. Maar niks is minder waar. Ontgoocheling loert om de hoek en het is deze mix van hoop op verandering en angst voor teleurstelling die jou stress bezorgt.
Uit je leven verbannen, is geen optie. Het is je familie of zo goed als familie. Jullie hebben een lange geschiedenis met elkaar. Je bent er op één of andere manier mee verbonden en de positieve effecten van de relatie verbreken zouden niet opwegen tegen de negatieve gevolgen.
1. Focus op de positieve intentie
Heeft jouw vriend telkens kritiek op de dingen die jij onderneemt of doet? Is je vader de eerste om te zeggen wat er allemaal mis gaat lopen of wat er weer niet goed is? Ipv je te ergeren aan de negatieve bewoordingen, focus je op de positieve intentie: Wat wil die vriend voor jou? Wat gunt jouw vader jou wanneer hij zegt dat het nog niet goed genoeg is en reageer vanuit een connectie met de positieve intentie. Zo is mijn vader een enorme kritische mens voor wie het nooit goed genoeg is. Een uitspraak van mijn dochters heeft mij het licht doen zien, toen ze me zeiden dat hij toch altijd zo “overbezorgd” is. Heerlijk ‘overbezorgd’ ipv ‘niet goed genoeg’ waardoor de energie en de impact op mezelf onmiddellijk veel lichter werd.
2. Verander van onderwerp
Geeft iemand jou ongevraagd zijn mening, waar jij eigenlijk niet mee gediend bent? (by the way, een tip voor iedereen of moest je hier nog aan twijfelen: ongevraagd je mening geven over iets, is ronduit onbeleefd, punt. In verbindende communicatie wordt de uitspraak gebruikt: wat je vindt, mag je houden) Verander het onderwerp of zoals ik wel eens adviseer: ga naar het toilet, onderbreek het gesprek om jezelf even ruimte te geven en jouw (emotionele) reactie wat te laten zakken. Of draai het om en richt je naar de ander met een tegenvraag. Zo krijg ik wel eens de vraag of ik kan leven van mijn coaching praktijk? Ik antwoord dat ik hun bezorgdheid over mijn financiën erg apprecieer. De beste manier waarop ze me hiermee kunnen helpen, is door veel mensen door te verwijzen of reclame te maken bij vrienden en familie en of ze dit al wel eens gedaan hebben? Of ik vraag hen wat zij zoal verdienen als leerkracht, ingenieur of tandarts tegenwoordig? Een andere manier om ermee om te gaan is humor te gebruiken en dan zeg ik dat ik hen zeker zal bellen als ik honger begin te krijgen 😉
3. Onderzoek wat jou precies triggert in contact met die vriend
What you resist, persists en wat jou ergert, zegt iets over jou. Focus je op de kwaliteit in je vriend of familielid. Waar is hij of zij heel goed in, wat jij te leren hebt?
Zo is jouw vriend of vriendin misschien erg goed om de aandacht naar zich toe te trekken en cijfer jij jezelf makkelijk weg. Ipv je te ergeren, kopieer het gedrag en vraag aandacht voor wat jou bezig houdt, misschien krijg je een ander effect of reactie dan normaal.
What you resist persists
4. Benoem wat voor jou niet meer werkt
Een voor de hand liggende, maar vaak de uitdagendste omwille van de angst voor de reactie van de ander. Heb je het moeilijk met het geroddel of met de passief agressieve opmerkingen? Zeg het! Geef aan wat dit met je doet en hoe je hiermee wil omgaan. Zeg wat niet meer werkt voor jou zonder in verwijten naar de ander te vallen. Vindt jouw vriend, ouder of buurman dit lastig om te horen, dat is niet jouw probleem.
5. Build a new inner circle en houdt afstand
Moet je drie dagen afkicken telkens wanneer jullie afgesproken hebben? Moet je gezin het bekopen omdat je helemaal overstuur bent na een afspraak met hem? Heb je geprobeerd om zaken aan te kaarten of lukt het je echt niet om een andere manier van omgaan met die vriend te vinden? Houdt afstand, spreek minder af. Kijk naar wie jou energie geeft, welke relaties bieden evenwaardigheid en zijn een stimulans voor jou? Omring jezelf met gelijkgestemden en mensen die het beste in jou naar boven halen. Net zoals twee mensen in een koppel uit elkaar kunnen groeien, kunnen jij en jouw vriend(in) ook uit elkaar gegroeid zijn. Dat is helemaal niet erg en daar hoeft niemand zich schuldig over te voelen. Dat is gewoon wat het is. Maar pijnig jezelf niet langer door vast te houden aan een relatie die jou niet meer brengt wat je zoekt en laat die aspecten van je vriendschap los, die jou teveel energie kosten.
Herken jij jou hierin? Worstel jij met vriendschappen? Kosten ze jou veel energie en wil je dit niet meer? Wil je de relatie loslaten, maar lukt dit niet goed? Neem contact op! Samen nemen we jouw inner circle, de loyaliteiten die daarbij horen onder de loep en onderzoeken we welke opties om er anders mee om te gaan je kan gaan uitproberen.
Een nieuw jaar, nieuwe voornemens, nieuwe intenties, nieuwe doelen… en drie weken later schiet er niks meer van over. En omgekeerd hoe kan het dat mensen ineens een klik kunnen maken en heel erg gedreven zijn om hun doelen te bereiken? En wat kan je hiervan leren?
In de vorige blog deelde ik ‘De vijf belangrijkste redenen waarom je blijft vastzitten in het gevoel geleefd te worden’.
En in deze blog neem ik je mee in de vier stappen die ervoor zorgen dat jij kan loskomen van je gevoel van ‘overwhelm’ en kan evolueren naar meer focus en balans in je leven.
MANIFESTEREN: het in werkelijkheid brengen van je gedachten, ideeën tot gebeurtenissen, evenementen, resultaten of dingen (Alan Seale, het manifestatiewiel)
1. Formuleer & visualiseer jouw intentie
‘if you can dream it, you can do it’ – Walt Disney
Heb jij een doel wat jij wilt manifesteren in je leven, in 2022, dan start het met het duidelijk formuleren van je project. Wat wil je precies bereiken? Welk resultaat wil je zien wanneer het doel gerealiseerd is? Welke film zie je afspelen? Wat ben je aan het doen? Hoe voel je je daarbij? Wat is het hoogste potentieel van je project en wat gebeurt er met jou als je dit kan waarmaken?
Het concreet benoemen van het eindresultaat zorgt ervoor dat je de eerste stap zet naar het in werkelijkheid brengen ervan. Je hersenen kunnen het onderscheid niet maken tussen een visualisatie van je doel en het werkelijk uitvoeren van je doel. Vandaar dat moodboards zo goed werken, ze stimuleren of doen je hersenen geloven dat het er is. En je wordt er ontzettend blij van.
Hierdoor wordt voor jou de drempel om het werk te realiseren van je droom ook veel kleiner. Dat is de kracht van concretisatie & visualisatie.
2. Creëer momentum en goesting
If you dream of success, make sure you’re awake – quoteslifetime.com
Maak connectie met je innerlijk kompas om van daaruit jouw motivatie en goesting te creëren, door jezelf volgende vragen te stellen:
3. Focus jouw mindset
Energy flows, where intention goes (Tony Robbins) – Energie volgt onze gedachte, waar wil jij aandacht aan geven?
Ken je het volgende fenomeen: je werkt hard naar je doelen en toch realiseer je ze niet omdat je stiekem tegen jezelf vertelt dat het je toch niet gaat lukken. En anderzijds, soms realiseer je zonder veel moeite jouw doelen, omdat je er vanzelfsprekend vanuit gaat dat het niet mis kan gaan. Jouw hele mindset is gericht op het realiseren van je doel, zonder afleiding of ruis vanuit je eigen innerlijke stem.
Dus creëer focus in je mindset door
4. Installeer dagelijkse rituelen
Dream, believe, do, repeat
We kunnen heel veel dromen en ideëen hebben, maar wanneer we deze niet vertalen naar de fysieke realiteit, betekenen ze niks.
Wanneer je als doel hebt om meer Q-time met je gezin door te brengen, maar je blijft elke avond achter je scherm zitten ipv aandacht, tijd en energie te spenderen met je gezin, dan ga je op het einde van het jaar geen betere verbinding ervaren met je gezin.
Heb je als doel gezonder te leven, maar denk je, ik heb hier geen tijd voor…? Plan elke dag een wandeling in van een kwartier en kijk wat dit met je doet.
Maak het klein en begin. Stop met het bedenken waarom het allemaal niet kan, en begin gewoon
Grootse of kleinere plannen voor 2022? Nog ondersteuning nodig bij het scherp krijgen wat je precies wilt? Of bij het creëren van de juiste ‘can do’ mindset? Op zoek naar een stok achter de deur?
Neem contact op! Samen maken we van 2022 een spetterend jaar!