“Ik voel geen connectie met anderen, zei hij. Het lijkt alsof ik toeschouwer ben in mijn eigen leven. Ik zie mensen die gezellig samen zijn, plezier hebben en ik doe mee, maar ik voel het niet.
Het lijkt alsof ik niet in staat ben tot een echte diepgaande connectie. Hoe komt dat toch? Zelfs als ik mijn kinderen bij mij heb, ben ik precies een toerist die passeert in hun leven. Ik zie andere papa’s spelen en hun kinderen knuffelen en ik doe dat ook wel, maar omdat het moet, niet omdat ik een echte connectie voel. En wat ik mij afvraag, is wat mij dan tegenhoudt om die diepgaande connectie tot stand te brengen en hoe doe je dat? Ik vraag me af of ik het kan? Wil je het, vraag ik hem? Ja, zegt hij, Ik wil ‘verdieping’ in mijn leven, ik wil VERBINDING kunnen voelen. Soms lijkt het alsof hier de enige plek is, waar ik mijn masker durf afzetten en met jou voel ik wel verbinding.”
Laat ons eens kijken naar VERBINDING, zeg ik en ik gooi mijn blokjes op tafel. He knows the drill ondertussen en kiest een manneke voor zichzelf. “Dit ben ik”, zegt hij en
Wat houdt mij tegen om diepgaande verbinding te voelen in mijn relaties met anderen?
Ik vraag hem om alle elementen die met dit vraagstuk te maken hebben, in kaart te brengen, om er een map van te maken. Je hoeft het niet mooier of beter te maken dan het is, maak gewoon ruimte voor datgene wat er is, zonder iets te willen oplossen, vraag ik
Hij kiest het paarse blokje, dit staat voor TIJD zegt hij, het bewust tijd maken voor diepe connecties. Ik zit middenin een ratrace al maanden, misschien wel jaren en ik maak er geen tijd voor. Ik ben 6 maanden geleden in een boek begonnen en heb het nog steeds niet uit. Ik maak geen tijd om diepe connecties te ervaren.
MIJN BREIN houdt mij tegen en legt een blauw blokje neer. Ik kan ontzettend goed RATIONALISEREN, hierdoor blijft alles lekker veilig op een afstand. Als je rationaliseert, hoef je niet naar je gevoel te gaan. En toch lijkt het alsof ik heel goed over mijn gevoelens kan praten, maar ook hier weer praat ik, niet geconnecteerd met mijn dieperliggende gevoelens.
MIJN EIGEN NEGATIEVE MINDSET, vervolgt hij en legt een zwart blokje neer. Ik zie alleen maar hindernissen en problemen. Maar dat is wel al gebeterd, sinds onze gesprekken. Maar ik zou me nog meer mogen focussen op wat goed gaat.
Eigenlijk ben ik mijn eigen grootste rem, concludeert hij, om verbinding te kunnen ervaren met anderen.
En wat betekent verdieping, verbinding voor jou?
Stel dat je het zou hebben, wat zou het betekenen en hoe zou het eruit zien in je leven, vraag ik.
Hij voegt twee kleine blokjes toe, dit zijn mijn kinderen zegt hij en verdieping zou betekenen dat ik bewuster dingen zou doen samen met mijn kinderen. Samen activiteiten doen, die het geluk van ons als gezin zou vergroten en daarin zou ik verbinding ervaren. Ik zou meer neerdalen naar hun niveau en meer een speelpapa zijn. Ik ben teveel een oude ziel. Die verbinding kunnen ervaren, is het meest waardevolle wat er is voor mij, dit bepaalt de zin van mijn leven.
Verdieping is het tegenovergestelde van sociaal wenselijk gedrag en vertellen wat ik denk dat anderen willen horen. Ik ben een groot stuk van mijn leven niet mezelf kunnen zijn. Ik wil niet langer dat sociaal wenselijk gedrag stellen. Ik wil meer mezelf kunnen zijn...
Ik wil een boek kunnen lezen, beter weten wie ik ben en tegelijkertijd voel ik, door hier nu zo bij te stil te staan, dat het eigenlijk niet meer slecht met me gaat…
En daar begint het mee hé, zegt hij… met contact maken met wat je voelt en dat leren benoemen… hij kijkt me aan, hij schiet vol en voelt de verbinding die hij net heeft gemaakt met zichzelf… nu snap ik het, zegt hij
Verbinding met jezelf is de start voor een diepe verbinding met anderen …
Ik blijf aanwezig, zonder woorden maar vol verbinding … dankbaar getuige te mogen zijn van datgene wat er gebeurt als je de ruimte laat aan datgene wat er is, zonder iets te willen oplossen.
Ben jij op zoek naar meer verbinding met jezelf en anderen? Neem contact op, dan gaan we samen gaan we aan de slag.
Wanneer je met bewustzijnsontwikkeling aan de slag gaat en wanneer je terug dichter bij jezelf komt en hier meer en meer voor gaat staan, valt het je des te harder op hoe negatief, unsupportive of downright onbeleefd sommige mensen uit jouw omgeving kunnen zijn. En jammer genoeg, zijn dit vaak mensen uit je ‘inner circle’, je beste vriendin uit de kleuterklas, je eigen partner, je broer, je zus of je ouders of je buurman. Mensen met wie je veel tijd en energie doorbrengt.
Mijn dochters noemen dit type mensen ‘misgunners’ en die kan je maar beter weren uit je leven mama, zeggen ze dan. En op ons veertigste worstelen wie hier ontzettend mee. In een artikel van psychologiemagazine sprak men over ‘frenemies’: Vrienden die je meer energie kosten dan geven. Het zijn je vrienden en tegelijkertijd kijk je er tegenaan om hen te zien want er is altijd wel drama, jaloezie, verwijten, negativiteit of geroddel en daar heb je geen zin meer in.
Of zoals een klant tegen me zei, ik ben 40 jaar geworden, te oud om me met mensen en dingen bezig te houden waar ik geen zin meer in heb. Je hebt een duidelijk doel in je leven, je wilt gaan voor dingen die belangrijk zijn voor jou en je tijd en energie niet meer steken in dit soort ‘drama’. Het past niet meer bij wie je bent.
Zodra je hiernaar wilt handelen, ontstaat er een schuldgevoel: ik kan die toch niet laten vallen? Ze heeft ook zoveel goede kanten. Misschien ben ik wel te egoïstisch en moet ik geduldiger zijn, vrienden moeten ervoor elkaar zijn, ook wanneer het wat minder gaat. Bovendien koester je een hoop, een verwachting dat ze volgende keer misschien positiever of enthousiaster zullen reageren op jou. Dat ze jou zullen aanmoedigen en jouw grootste sponsor worden in jouw ondernemerschap, in jouw zoektocht naar jezelf of wanneer je een liefdevolle, maar duidelijke grens trekt. Maar niks is minder waar. Ontgoocheling loert om de hoek en het is deze mix van hoop op verandering en angst voor teleurstelling die jou stress bezorgt.
Uit je leven verbannen, is geen optie. Het is je familie of zo goed als familie. Jullie hebben een lange geschiedenis met elkaar. Je bent er op één of andere manier mee verbonden en de positieve effecten van de relatie verbreken zouden niet opwegen tegen de negatieve gevolgen.
1. Focus op de positieve intentie
Heeft jouw vriend telkens kritiek op de dingen die jij onderneemt of doet? Is je vader de eerste om te zeggen wat er allemaal mis gaat lopen of wat er weer niet goed is? Ipv je te ergeren aan de negatieve bewoordingen, focus je op de positieve intentie: Wat wil die vriend voor jou? Wat gunt jouw vader jou wanneer hij zegt dat het nog niet goed genoeg is en reageer vanuit een connectie met de positieve intentie. Zo is mijn vader een enorme kritische mens voor wie het nooit goed genoeg is. Een uitspraak van mijn dochters heeft mij het licht doen zien, toen ze me zeiden dat hij toch altijd zo “overbezorgd” is. Heerlijk ‘overbezorgd’ ipv ‘niet goed genoeg’ waardoor de energie en de impact op mezelf onmiddellijk veel lichter werd.
2. Verander van onderwerp
Geeft iemand jou ongevraagd zijn mening, waar jij eigenlijk niet mee gediend bent? (by the way, een tip voor iedereen of moest je hier nog aan twijfelen: ongevraagd je mening geven over iets, is ronduit onbeleefd, punt. In verbindende communicatie wordt de uitspraak gebruikt: wat je vindt, mag je houden) Verander het onderwerp of zoals ik wel eens adviseer: ga naar het toilet, onderbreek het gesprek om jezelf even ruimte te geven en jouw (emotionele) reactie wat te laten zakken. Of draai het om en richt je naar de ander met een tegenvraag. Zo krijg ik wel eens de vraag of ik kan leven van mijn coaching praktijk? Ik antwoord dat ik hun bezorgdheid over mijn financiën erg apprecieer. De beste manier waarop ze me hiermee kunnen helpen, is door veel mensen door te verwijzen of reclame te maken bij vrienden en familie en of ze dit al wel eens gedaan hebben? Of ik vraag hen wat zij zoal verdienen als leerkracht, ingenieur of tandarts tegenwoordig? Een andere manier om ermee om te gaan is humor te gebruiken en dan zeg ik dat ik hen zeker zal bellen als ik honger begin te krijgen 😉
3. Onderzoek wat jou precies triggert in contact met die vriend
What you resist, persists en wat jou ergert, zegt iets over jou. Focus je op de kwaliteit in je vriend of familielid. Waar is hij of zij heel goed in, wat jij te leren hebt?
Zo is jouw vriend of vriendin misschien erg goed om de aandacht naar zich toe te trekken en cijfer jij jezelf makkelijk weg. Ipv je te ergeren, kopieer het gedrag en vraag aandacht voor wat jou bezig houdt, misschien krijg je een ander effect of reactie dan normaal.
What you resist persists
4. Benoem wat voor jou niet meer werkt
Een voor de hand liggende, maar vaak de uitdagendste omwille van de angst voor de reactie van de ander. Heb je het moeilijk met het geroddel of met de passief agressieve opmerkingen? Zeg het! Geef aan wat dit met je doet en hoe je hiermee wil omgaan. Zeg wat niet meer werkt voor jou zonder in verwijten naar de ander te vallen. Vindt jouw vriend, ouder of buurman dit lastig om te horen, dat is niet jouw probleem.
5. Build a new inner circle en houdt afstand
Moet je drie dagen afkicken telkens wanneer jullie afgesproken hebben? Moet je gezin het bekopen omdat je helemaal overstuur bent na een afspraak met hem? Heb je geprobeerd om zaken aan te kaarten of lukt het je echt niet om een andere manier van omgaan met die vriend te vinden? Houdt afstand, spreek minder af. Kijk naar wie jou energie geeft, welke relaties bieden evenwaardigheid en zijn een stimulans voor jou? Omring jezelf met gelijkgestemden en mensen die het beste in jou naar boven halen. Net zoals twee mensen in een koppel uit elkaar kunnen groeien, kunnen jij en jouw vriend(in) ook uit elkaar gegroeid zijn. Dat is helemaal niet erg en daar hoeft niemand zich schuldig over te voelen. Dat is gewoon wat het is. Maar pijnig jezelf niet langer door vast te houden aan een relatie die jou niet meer brengt wat je zoekt en laat die aspecten van je vriendschap los, die jou teveel energie kosten.
Herken jij jou hierin? Worstel jij met vriendschappen? Kosten ze jou veel energie en wil je dit niet meer? Wil je de relatie loslaten, maar lukt dit niet goed? Neem contact op! Samen nemen we jouw inner circle, de loyaliteiten die daarbij horen onder de loep en onderzoeken we welke opties om er anders mee om te gaan je kan gaan uitproberen.
Nog teveel mensen cijferen zichzelf helemaal weg om te zorgen voor anderen. Ze staan steeds klaar voor anderen ten koste van zichzelf. Ze vinden het normaal dat ze alle ballen in de lucht houden, zonder gemopper, zonder gezeur. Ze zijn daarbij heel hard voor zichzelf: doe niet zo flauw, waarom kan jij dat nu niet, bijt eens door, etc…. Wie zichzelf verwaarloost, krijgt dat vroeg of laat terug in de vorm van hoofdpijn, nek- en schouderklachten, een kort lontje en als het lang genoeg duurt een burn-out. Je hebt dus ‘zelfzorg’ hoog op het prioriteitenlijstje te zetten.
Om jouw zelfzorg op je prioriteitenlijstje te zetten, heb je net die zelfempathie of zelfcompassie nodig. Net als ‘zelfzorg’ roept het woord zelfcompassie veel weerstand en vooroordelen op. Je bent niet de enige die het daar moeilijk mee heeft. Wanneer je vindt dat zelfempathie hetzelfde is als verdrinken in zelfmedelijden, dat zelfempathie voor watjes is, die niets voor elkaar krijgen in het leven of dat zelfzorg egoïstisch is en alleen maar is datgene doen wat je zelf graag doet, dan kan je wellicht heel moeilijk tijd en ruimte maken voor jouw ‘zelfzorg’. Zonder die zelfzorg echter geen energievol leven. ‘Me time’ is niet egoistisch, dat is broodnodig. Koen Gonnissen noemt dat in zijn boek de ‘bedrijfsatleet’ ‘verlicht egoïsme’. Dit betekent niet ‘ik eerst’, maar ‘ik ook’. Me-time is tijd die helemaal, voor de volle 100% voor jou is. Die mag je invullen zoals jij dat wilt. Je hoeft hierover aan niemand verantwoording af te leggen. Werk en privé lopen meer dan ooit door elkaar en het is de eeuwige paradox: Juist in de perioden waar we extra goed voor onszelf zouden moeten zorgen, schiet het erbij in.
Je hoeft je niet schuldig te voelen om jezelf de aandacht te geven die je nodig hebt. Je bent geen slechte moeder, vader, partner, etc… als je die tijd voor jezelf neemt. Je hebt het eigenlijk om te draaien. Denk aan wat de stewardes vertelt tijdens de veiligheidsinstructies bij het opstijgen van het vliegtuig: eerst jouw eigen zuurstofmasker, dan pas dat van je kinderen. Je kan je kinderen maar helpen, als je eerst voor jezelf zorgt. Doe je het andersom, loopt het fout.
Het is maw een teken van goed ouderschap om eerst je eigen zuurstofmasker op te zetten, even op adem te komen, bij te tanken en je hoofd leeg te maken. Het zorgt ervoor dat je volgende driftbui van je kind (of je partner ;-)) met een glimlach aankunt, dat die huishoudelijke klussen er makkelijker mee doorgaan ipv een berg waar je tegenop kijkt, dat je die rotopmerking van een collega kan relativeren en de humor ervan kan inzien. Voor jezelf zorgen, zorgt ervoor dat jij jouw energie met anderen kunt blijven delen. Welke energie wil je delen? Wie wil je zijn als mama, partner, werknemer? Een energievolle of een uitgebluste met een kort lontje?
De invulling van jouw ‘me time’, bepaal je helemaal zelf. Voor de ene is dat helemaal opgaan in een boek, voor een ander is het wandelen of fietsen, een lang bad nemen of koffie drinken met een vriendin. De enige echte eis voor jouw ‘me time’, is dat jij erbij tot rust kunt komen en kunt ontspannen, dat je je hoofd even leeg kunt maken en tot jezelf komen.
Volgens experts in burn-out heb je hiervoor minimaal een half uur/dag nodig. Echter pin je daar niet op vast. Elke situatie, elk gezin is anders en misschien werkt elke dag een half uur niet voor jou, maar wel 3 keer per week een stevige wandeling van een paar uur of 1 keer week een volledige dag ertussenuit, weg van alles. Het laatste wat je wilt, is dat je jouw ‘me time’ als een extra druk of een extra verplichting gaat ervaren, die bovendien aan bepaalde normen moet voldoen. ‘Me time’ is een keuze. Het niet inplannen als een prioriteit in jouw drukke schema en hopen dat er tijd voor overschiet, geldt niet als bewust kiezen voor ‘zelfzorg’ en is geen duurzame strategie.
Succesvolle mensen zoals Oprah en Obama beginnen hun dag met een uur voor zichzelf: ze lezen, sporten, mediteren, etc… ze beginnen hun dag met aandacht voor hun mentale en emotionele welzijn en voor hun persoonlijke doelen. Zelf ben ik ook een ‘ochtendmens’ en start ik de dag graag met tijd voor mezelf met lezen, journaling, yoga, hartcoherentie. De exacte duur en invulling kan verschillen van dag tot dag, maar ik begin elke dag wel met die zorg voor mezelf.
Daarnaast gebruik ik bewust een papieren agenda. Ik bekijk mijn weekoverzicht en zorg ervoor dat ik voldoende avonden vrijhoud om de nodige tijd voor mezelf en tijd voor mijn gezin te vrijwaren. Als ik ‘de slavendrijver’ in mij laat gaan, heb ik elke avond wel een coaching ingepland of een webinar dat ik kan volgen. Door het expliciet in te plannen als een afspraak met mezelf, dwing ik mezelf om erbij stil te staan en in de gaten te houden dat ik op tijd rust neem ipv door te gaan. Speel ik vals en offer ik deze ‘zelfzorg’ tijd op omdat ik anderen niet wil teleurstellen of toch nog wil doorgaan, gaat zich dat vroeg of laat wreken.
Vind je het toch maar lastig, zo die tijd voor jezelf ‘claimen’ om je batterij op te laden? Weet je niet goed waar te beginnen? Deze drie eenvoudige tips kunnen alvast hulp bieden om te starten met zelfzorg.
Verlicht egoïsme: zeg eens NEE tegen een verzoek van buitenaf, en zeg eens JA tegen jezelf.
Slow down to move faster: We werken niet te hard, we nemen te weinig rust. Bouw voldoende rust in om je batterij op te laden. Dat kan dagelijks, wekelijks, wat voor jou werkt. Gewoon ‘lege’ tijd, tijd voor jezelf en hoe je die invult kan je dan nog beslissen.
Bewegen is belangrijker dan sporten: naar de brievenbus en terug, blokje om, kleine wandeling, met de fiets naar de bakker. Beweeg regelmatig zonder al te veel inspanning, dat op zich is al aan ‘zelfzorg’ doen.
Genoeg gelezen over ‘zelfcompassie’ en het belang van ‘zelfzorg’? Tijd om in actie te schieten en concrete stappen te ondernemen? Download hier gratis, de mini zelfzorg gids: ‘in vier stappen naar meer zelfzorg’ en ga onmiddellijk aan de slag. Je zet hiermee de eerste stap naar een energievol en een gebalanceerd leven!
Ben je nog niet overtuigd, maar voel je wel dat je nood hebt aan meer rust, ontspanning en dus zelfzorg? Kan je het jezelf niet toestaan, zit je schuldgevoel jou in de weg? Blijf je ontzettend hard voor jezelf en weet je niet hoe je die interne criticus wat kan kalmeren in je hoofd? Neem contact op, samen gaan we op pad naar richting meer zelfcompassie en zelfzorg!
In de vorige blog ‘zelfcompassie, een feelgood truc voor watjes’, heb je kennis kunnen maken met zelfcompassie en wat dit concreet kan betekenen. Zelfcompassie ontwikkel je niet door er alleen over na te denken of een goed boek te lezen. Je leert het door het stap voor stap te ervaren en regelmatig te oefenen, zodat je er vaardig in wordt. In deze blog ontdek je 3 simpele vragen om zelfcompassie te oefenen. Maar eerst onderzoeken we de vraag: wanneer kan jij wel wat zelfcompassie gebruiken? Want misschien denk je: “zelfcompassie? Dat is een feelgood truc voor watjes!” Lees dan zeker verder!
Op welke gebieden of in welke rol ervaar jij moeite om met zelfcompassie, liefdevol naar jezelf te kijken? Als je deze vraag niet zo onmiddellijk kan beantwoorden, kan je eens luisteren naar de stem van je innerlijke criticus. De innerlijke criticus vertelt wat er volgens hem mis is met jou, welke fouten je hebt gemaakt, wat je beter had kunnen doen of over het hoofd hebt gezien. De favoriete bezigheid van de interne criticus, is vergelijken: jouw vrienden zijn gelukkiger, succesvoller, hebben alles beter voor elkaar. Hij is vaak actief op uiterlijk vlak en zijn stem klinkt veroordelend en absoluut: Jij BENT te dik, jij BENT te dom, te lui, een grote nietsnut, etc… Het oordeel van de innerlijke criticus wordt weerspiegeld in de dingen die je ontevreden maken in het leven. Hoe meer we moeten en niet mogen van onszelf: men mag niet roepen, boos worden, je moet altijd positief blijven, je moet gedisciplineerd zijn, je moet regelmatig sporten, je moet steeds beschikbaar zijn voor vrienden, etc… hoe meer munitie de innerlijke criticus krijgt. Één van zijn belangrijke functies is om de regels te handhaven in jouw leven en jou zo te beschermen tegen kritiek van buitenaf.
Hoe groter jouw kwetsbaarheid op een bepaald gebied, hoe groter jouw interne criticus.
Ga eens na voor jezelf, waar en wanneer valt jouw Innerlijke criticus jou aan en hoe klinkt hij? Wat zegt hij? Wat is er volgens hem mis met jou? Wat voor fouten heb je gemaakt? Wat had je beter kunnen doen? Wat heb je over het hoofd gezien? Wat had je anders moeten doen?
Richt je nu op één onderwerp of thema waarover je niet tevreden bent over jezelf en jezelf niet goed genoeg voelt. Hier ga je over schrijven. Welke gevoelens komen bij je op als je aan dit aspect van jezelf denkt? Probeer hierover zo eerlijk te zijn als je kunt en laat je gevoelens allemaal boven komen zonder oordeel. Voel je emoties precies zoals ze zijn, schrijf ze op. Maak er een verhaal van, van minimum een halve pagina!
Lees luidop wat je hebt geschreven en leer met meer zelfcompassie kijken naar jezelf, jouw ’tekortkomingen’ en naar jouw worsteling aan de hand van deze drie simpele vragen:
Tip: Een leuke is om deze oefening samen met je partner te doen en het verhaal van elkaar te aanhoren. Ik verzeker je, je zal onmiddellijk de ‘compassie’ voelen opborrelen.
– Kristin Neff – zelfcompassie –
Wanneer klanten hun verhaal doen. Wanneer ze mij vertellen hoe zwaar ze het hebben en tegelijkertijd ontzettend streng zijn voor zichzelf, dat ze beter hadden moeten weten, dat ze die of die fout niet hadden mogen maken, etc… stel ik hen graag deze vraag:
Stel dat jouw beste vriend jou vertelt, wat jij mij nu allemaal vertelt, wat zou je tegen hem zeggen?
En hoe zou het nu zijn om dat tegen jezelf te zeggen? Kan je even mild zijn voor jezelf als voor je goede vriend(in)? Kan je voor jezelf deze goede vriend(in) zijn?
Maw, lees je verhaal luidop en stel je voor dat jouw beste vriend jouw verhaal vertelt aan jou. Dat hij zich zo voelt als hoe jij je voelt. De gedachten heeft, die jij hebt en zoals je ze net luidop hebt voorgelezen voor jezelf (bv ik ben te dik, ik kan niks, ik doe ook nooit iets goed… etc…).
Wat zou je tegen deze goede vriend(in) zeggen? Of wat zou een lieve, zorgzame vriend(in) tegen jou zeggen in deze situatie?
Hoe verschilt dit van wat je tegen jezelf zegt? Ben je even hard en meedogenloos in je woorden? En hoe voelt het? Kan je het verschil in effect op jezelf en je goede vriend(in) voelen? Welk verschil in intentie is er?
Het voordeel van tijd, is dat tijd werkt als een filter. Door jezelf te projecteren in de toekomst, blijft de essentie over. Vanuit je oudere, wijzere zelf, kan je even afstand nemen van je struggle waar je nu middenin zit. Je kan voelen wat je jongere zelf nodig heeft. Hierdoor wordt het gevoel vanzelf lichter en kan je mildheid tonen in het hier en nu.
Je kan deze vraag energetisch ankeren, door een tijdslijn uit te zetten: Je staat rechtop en je visualiseert een lijn die voor jou loopt de toekomst in, en achter jou jouw verleden in. Je gaat staan in je oudere wijzere zelf, kijkend naar jezelf in het hier en nu. Je kijkt naar de weg die je hebt afgelegd, de ervaringen die je intussen hebt opgedaan en wat je allemaal geleerd hebt, wat je in het hier en nu nog niet weet.
Wat zeg je vanuit deze positie van oudere wijzere zelf tegen jouzelf in het hier en nu, omtrent de struggle die je ervaart met jezelf?
De intentie van deze vraag brengt de heling: Je hebt als volwassene te leren om een liefdevolle ouder voor jezelf te worden.
Wanneer iemand vanuit zijn oudere wijzere zelf nog heel streng en veroordelend is en geen connectie kan maken met zijn hart en mededogen, schakel ik een dimensie hoger: we projecteren de tijdslijn recht naar het einde, op het sterfbed. Uit onderzoek is gebleken dat wanneer geconfronteerd met de dood, we de echt belangrijke dingen herwaarderen en de minder belangrijke zaken trivialiseren. Het is met die energie dat we naar het hier en nu kijken en voelen of het dan nog zin heeft, waarde toevoegt ons vooruit helpt om zo streng te zijn voor onszelf.
Wanneer ik aan mijn cliënten vraag: “wat wil je het allerliefst voor je kinderen?”, is het antwoord steevast: ‘dat ze gelukkig zijn’. ‘Omschrijf dat eens’, vervolg ik. “Hoe ziet dat eruit? Wat doen ze?”
Hoe wil je dat jouw kinderen hun leven leiden?
Hoe verschilt dat leven met jouw eigen verhaal? Er is geen enkele cliënt die vertelt: ik wil dat mijn kinderen blijven klaarstaan voor anderen ten koste van zichzelf. Ik wil dat dat ze zichzelf te dik en te lelijk vinden en met die gedachte heel de dag rondlopen ook al geeft hen dit een gevoel van minderwaardigheid. Dat ze zichzelf blijven ‘straffen’ voor elke fout die ze gemaakt hebben, want tenslotte hadden ze toch beter moeten weten. Dat ze maar beter hun mening voor zich kunnen houden, want er zit niemand op te wachten. Dat ze op hun tanden moeten bijten wanneer hun lichaam schreeuwt om rust, etc etc… Nee, cliënten vertellen dat ze hopen dat hun kinderen doen wat ze graag doen, dat ze niet vanuit angst reageren, dat ze leren grenzen trekken zodat ze niet in een burn-out terecht komen, dat ze genieten van het leven, etc…
“Als dit niet is wat je voor je kinderen wilt, waarom is dit dan wel goed genoeg voor jezelf?”, vraag ik. Het mooiste geschenk dat we onze kinderen kunnen geven, is ze ‘voorleven’ wat genieten van de kleine dingen betekent, wat ‘gelukkig’ zijn betekent, hoe we met veerkracht in het leven kunnen staan ipv met chronische stress etc… kinderen leren niet van wat hun ouders zeggen dat ze moeten doen, wel van wat hun ouders hun ‘voordoen’. Wil jij dat jouw kinderen wel aardig zijn tegen zichzelf, zichzelf gunnen om te rusten, te genieten, etc… begin bij jezelf. Gun jezelf diezelfde vriendelijkheid, diezelfde rust en geluk als wat je jouw kinderen toewenst. Wees lief voor jezelf, zodat zij ook kunnen leren lief te zijn voor zichzelf.
Mededogen, mildheid voor jezelf, zelfempathie, zelfliefde betekent in essentie dat je voor jezelf die fijne, ondersteunende vriend(in) of ouder bent. Maw zelfcompassie betekent dat je liefdevol aanwezig bent zoals je voor een goede vriendin of voor jouw kind aanwezig zou zijn. Puur door je vriendelijke nabijheid, je luisterend oor en oprechte betrokkenheid kan een ander zich getroost en minder eenzaam voelen. Zelfcompassie houdt in dat je dit toepast op jezelf ipv hard te zijn of je eigen pijn te negeren (bron Hartvol – Marlou Kleve)
Wat betekent ‘zelfcompassie’?
vroeg ze mij met volgende ondertoon: “Wat een onzin, alsof een beetje medelijden met mezelf en zelfliefde mijn problemen gaat oplossen?!” Voor alle duidelijkheid dat laatste zei ze niet letterlijk dat was de interpretatie van mijn interne criticus. Mijn interne criticus ging nog even verder: “Ja Twiggy, wat betekent dat mild zijn voor jezelf en jezelf graag zien? Weet jij wel wat het écht wilt zeggen? Is het niet gewoon een ‘feelgood truc’ voor watjes? Ik ben benieuwd hoe je je hieruit gaat praten?“
Herkenbaar die stem van de innerlijke criticus?
Gelukkig is er een bron waar ik steeds naartoe kan, waar mijn kwetsbaarheid het grootst is. Mijn interne criticus heeft er veel werk mee ;-). Met name ‘mijn rol als moeder‘. Meer dan gelukt, voel ik mij mislukt als moeder. Veel ruimte dus om te oefenen met zelfcompassie.
Ik vertel haar wat ‘zelfliefde’ voor mij betekent in mijn rol als moeder. Ik heb een groot oordeel over ‘roepen’ tegen je kinderen: het boezemt je kinderen angst in, het verbreekt de verbinding, het is een teken van zwakte en machteloosheid, je verliest respect van je kinderen, etc… kortom, mijn onderliggende beperkende overtuiging is:
“Als ik roep tegen mijn kinderen, BEN ik een slechte moeder”
De realiteit is dat ik vaker dan me lief is, roep tegen mijn kinderen omdat ik zelf moe ben, omdat ik na een paar keer vriendelijk te vragen om iets op te ruimen, mijn geduld kwijt ben. Omdat ik eigenlijk boos ben op mijn man maar het met hem niet uitgepraat krijg en de kinderen op het verkeerde moment een vraag stellen, etc…
“Nee, dat geloof ik niet”, zei ze. “Jij roepen?” “Het lijkt alsof jij een engelengeduld hebt”… “yeah right”, zei mijn interne criticus, “dan ken je haar nog niet goed, je moest eens weten”
“Ja toch niet, ik ben ook maar een mens”, zei ik. Maar wanneer dit gebeurt en mijn interne criticus het overneemt, kan ik twee dingen doen: wegkwijnen onder zelfbeklag, slachtofferschap en schuldgevoel of zelfcompassie uitoefenen. Ik kies voor het laatste en voor mij werkt het best met ‘Honnoponno’, het hawaiiaanse vergevingsritueel wat je uitoefent met de 4 zinnen: I’m sorry, please forgive me, I thank you and I love you. Het spijt mij dat ik geroepen heb, vergeef me alsjeblief, dank je voor de lessen die je me komt brengen die ik nog heb te leren, hiermee kan ik aan de slag en ik hou van jou, ondanks dat je geroepen hebt.
Door met mildheid en mededogen naar mezelf en mijn gedrag te kijken, val ik niet langer samen met mijn gedrag:
Ik HEB geroepen, maar dat maakt nog niet dat ik een ‘slechte moeder’ BEN.
Ik kan heel de dag verbindende dingen gedaan hebben met mijn kinderen, dingen die van mij een goede moeder maken en toch blijven vastzitten in die ene ‘misstap’ van roepen. Door met zelfliefde naar dit gedrag te kijken, relativeer ik het ‘aandeel’ roepen, kan ik aan mezelf bevestigen dat ik maar een mens ben, dat ik wel een goede moeder ben en dat de verbinding door dit roepen niet verbroken is. En elke dag opnieuw zet ik mij in, doe ik mijn best om mijn kinderen de beste versie van mezelf te geven: maw als ik roep omdat ik moe ben, ga ik daar op handelen en minder hooi op mijn vork nemen, als ik roep omdat ik ruzie heb met mijn man, ga ik dat eerst oplossen ipv het op mijn kinderen uit te werken, etc… als ik roep omdat mijn kinderen niet luisteren naar de ’taakjes’ die ik hen geef, kijk ik bij mezelf of ik het op een andere manier kan vragen of consequenter hierin zelf kan zijn waardoor de situatie niet escaleert.
Op die manier neem ik wel verantwoordelijkheid voor de situatie en het effect dat ik neerzet, maar vanuit zelfliefde ipv vanuit zelfverwijt en oordeel.
Zelfliefde of zelfcompassie beoefenen is verre van een ‘feelgood truc’ voor watjes. Integendeel, het is je eigen ‘pijn’ onder ogen zien maar op een liefdevolle manier ipv de pijn weg te drukken, jezelf te veroordelen voor een fout die je gemaakt hebt of jezelf op te sluiten in zelfbeklag. Hierdoor kan de energie blijven stromen, ontwikkel je meer veerkracht, verbondenheid met jezelf en anderen en kan je beter tegenslagen verwerken.