Nu denk je wellicht dat er een verhaal komt over hoe ik vier keer promotie heb gemaakt, of van job ben veranderd. Nee hoor… het waren vier momenten waarop ik heel erg met mezelf geconfronteerd werd door een vraag of een inzicht. Ik leerde mezelf hierdoor beter begrijpen en ontdekte wat echt belangrijk was om mij gelukkig te voelen in mijn job. Heel vaak denken cliënten dat ze van job moeten veranderen en dat het daar beter wordt. Newsflash: je neemt jezelf mee, dus zonder enig zelfonderzoek van job veranderen, houdt het risico in dat je in net dezelfde situatie terechtkomt, zelfs nog erger… en dat wil je zeker niet! Soms heb Je eerst de context te omarmen vooraleer hem te kunnen loslaten.
1. Het ontdekken van mijn talenten en hoe ik deze kan inzetten in mijn WERK.
Lange tijd heb ik gedacht dat ik mij in mijn rol als HR manager anders moest voordoen dan wie ik echt was. Ik zag mijn rolmodellen uit de HR wereld met weinig empathie en op een afstandelijke manier met mensen omgaan. Ze schuwden daarbij het conflict en ontevreden medewerkers als gevolg, niet. Ik had het gevoel mijn empathie en mijn ‘harmonie’ te moeten ‘uitschakelen’ om het als HR Manager ‘goed’ te doen. Op een bepaald ogenblik, begonnen we bij Philips te werken met de ‘strengthsFinder’ van Gallup. Via dit assessment ontdek je wat jouw aangeboren talenten zijn. Het gedachtegoed van de strengthsfinder, is dat je meer productiviteit, zingeving en geluk kan ervaren als je kan werken vanuit je talenten en sterktes ipv te blijven focussen op het ontwikkelen van je verbeterpunten. Je kan je ontwikkelpunten wel een beetje bijschaven, maar je kan deze nooit tot een sterkte laten uitgroeien. Dit was een werkelijke openbaring voor mij. Mijn top 5 talenten volgens de StrengthsFinder, zijn:
Ipv te blijven vechten tegen mijn talenten ‘empathie’ en ‘harmonie’ als ware het grote nadelen in mijn functie, kon ik ze nu gaan inzetten om tot veel betere resultaten te komen als HR Manager. Het ontdekken van mijn talenten en vooral de wetenschap dat ik beter kan presteren als ik deze talenten kan inzetten in mijn job, zorgde voor een werkelijke ‘mindset shift’: Ik voelde mij ‘bevrijd’ uit een keurslijf van hoe het zou moeten zijn en ik kon zonder schroom mijn empathie en harmonie er laten zijn.
2. In welke mate de omgeving een match of een mismatch is met wat belangrijk is voor mij in een job.
Op een bepaald ogenblik in mijn carrière als HR Manager bij Philips liep ik enorm gefrustreerd rond. Ik werkte hard en veel en toch was het werk nooit ‘klaar’. Ik pleegde roofbouw op heel wat andere aspecten in mijn leven: ongezond eten, weinig bewegen, sociaal weinig fut om dingen te doen met vrienden of familie, etc… en de erkenning voor al dat harde werken, bleef uit. Ik werkte ondertussen bijna 10 jaar bij Philips. Eens veranderen van werkomgeving, zou wel goed staan op mijn CV. Tenslotte zou ik bij Philips ook niet op pensioen gaan. Ik begon te solliciteren en in dat proces ontmoette ik een HR manager (een oudere wijzere man) die mij de vraag stelde: “Wat denk je te gaan vinden bij onze organisatie wat jij vandaag bij Philips niet hebt? Misschien kan jij eens onderzoeken wat jij voor jouzelf kan veranderen om met de ‘frustraties’ om te gaan. Als ik jouw motivatie om te solliciteren beluister, zit het probleem niet zozeer in jouw omgeving en in jouw werkcontext, maar wel bij jouzelf!” Daar zat ik dan, ik wou van job veranderen en de betrokken HR man zei dat ik maar eens over mezelf moest nadenken. Maar hij had wel een punt. Ik werkte in een fantastische omgeving met veel vrijheid en autonomie, met ongelofelijk veel kansen tot groei en ontwikkeling. Allemaal aspecten die ik super belangrijk vind om mij goed te voelen in mijn job. Ik heb zijn wijze raad ter harte genomen en ben niet verder op zoek gegaan naar een omgeving die beter bij mij zou passen en ben op zelfonderzoek gegaan.
3. De relaties waarin ik mij erger, zeggen meer iets over mij dan over hen.
Vanuit mijn talenten die ik ontdekt had en ook de nood om mezelf wat meer te voeden op vlak van mijn vakkennis, startte ik met een opleiding tot gecertificeerde coach. Tijdens één van mijn persoonlijke coaching sessies met de trainer/coach vertelde ik vanuit groot slachtofferschap over mijn toch wel heel waardeloze leidinggevende die mij niet apprecieerde, zijn verantwoordelijkheid niet opnam, etc… Mijn coach repliceerde heel liefdevol op mijn verhaal: “Jouw leidinggevende is jouw grootste leermeester! Jij zou dankbaar moeten zijn dat hij op jouw pad is gekomen”. Ik was in shock, had zij niet goed geluisterd naar wat ik net verteld had? Begreep zij mij nu niet? Ze bleef met de glimlach naar mijn verbazing kijken en herhaalde de vraag: “Wat kan jij van jouw leidinggevende leren?” “Niks” antwoordde ik, “helemaal niks… zo wil ik niet worden”. “Nee zo wil jij niet worden, zal ook niet lukken en is ook niet het doel. Waar is hij erg goed in, waar jij misschien iets kan van leren?” vroeg ze. Na enige weerstand bij mezelf overwonnen te hebben om ook maar over die vraag na te denken, antwoordde ik: “hij kan heel goed zaken relativeren en loslaten, er zich niet ‘verantwoordelijk’ voor voelen”. En toen viel het ‘kwartje’… ja ik kan dat moeilijk, ik voel mij voor alles verantwoordelijk en misschien is dat niet zo. Misschien kan ik leren mij wat vaker niet ‘verantwoordelijk’ te voelen en de zaken wat meer los te laten. Er ging opnieuw een wereld voor mij open. De wereld van het loslaten en toch nog ok zijn met jezelf: ik werkte mezelf niet langer te pletter om een project af te krijgen of de veelheid van ballen in de lucht te houden. Ik zei regelmatig “nee, dat kan er niet meer bij, tenzij we andere prioriteiten stellen”. En weet je wat het gekke effect hiervan was: er was niemand die merkte dat ik ‘s avonds mijn laptop niet meer opensloeg, tenzij mijn huisgenoten die het wel een welgekomen verandering vonden dat ik wat meer bij hen aanwezig was ipv bij het werk. Er was niemand die opmerkingen maakte dat ik niet goed bezig was. Integendeel, ik kreeg een aanbod tot promotie. Dit terwijl ik nog nooit zo weinig gewerkt had in uren uitgedrukt, wel te verstaan, want ik was veel productiever, gelukkiger en zette een veel fijnere energie neer bij mijn collega’s.
4. Omarm de context, alvorens te beslissen van job te veranderen
Ipv uit mijn omgeving te vluchten, heb ik mijn omgeving ‘omarmd’ en er de lessen uit getrokken die ik te leren had. Dit lag voornamelijk bij mezelf. Door dit grondig te doen, er de tijd voor te nemen en te onderzoeken wat ik nodig had om op lange termijn gelukkig te zijn, kon ik met een diep innerlijk weten de beslissing nemen om uiteindelijk mijn eigen weg te gaan als zelfstandig coach. Ipv te vluchten of met grote frustraties te vertrekken, ben ik kunnen gaan in een goede verstandhouding. Ik heb dat hoofdstuk op een zeer mooie manier kunnen afsluiten. Ik ben daar tot op vandaag heel dankbaar voor, alsook voor al de mooie kansen en groeimogelijkheden die ik bij Philips gekregen heb.
Loop jij ook met frustraties rond op professioneel vlak en kan je er niet helemaal de vinger opleggen? Wil jij meer inzicht in hoe jouw werk bij jouw talenten past? Of je in de juiste werkomgeving zit? Hoe de relaties met collega’s en leidinggevenden jou energie geven of juist veel energie kosten?
Schrijf je in en ga op ontdekking waar het schoentje ‘echt’ wringt. Tijdens deze gratis online mini workshop geef ik jou praktische handvaten en inzichten mee, die ervoor zorgen dat jij energievol in je werk kan blijven staan en die een antwoord zullen bieden op de vraag ‘moet ik blijven of zal ik weggaan’?
DATUM: Donderdag 6 mei om 19u00
PRIJS: Helemaal gratis
FORMULE: Webinar
Nog teveel mensen cijferen zichzelf helemaal weg om te zorgen voor anderen. Ze staan steeds klaar voor anderen ten koste van zichzelf. Ze vinden het normaal dat ze alle ballen in de lucht houden, zonder gemopper, zonder gezeur. Ze zijn daarbij heel hard voor zichzelf: doe niet zo flauw, waarom kan jij dat nu niet, bijt eens door, etc…. Wie zichzelf verwaarloost, krijgt dat vroeg of laat terug in de vorm van hoofdpijn, nek- en schouderklachten, een kort lontje en als het lang genoeg duurt een burn-out. Je hebt dus ‘zelfzorg’ hoog op het prioriteitenlijstje te zetten.
Om jouw zelfzorg op je prioriteitenlijstje te zetten, heb je net die zelfempathie of zelfcompassie nodig. Net als ‘zelfzorg’ roept het woord zelfcompassie veel weerstand en vooroordelen op. Je bent niet de enige die het daar moeilijk mee heeft. Wanneer je vindt dat zelfempathie hetzelfde is als verdrinken in zelfmedelijden, dat zelfempathie voor watjes is, die niets voor elkaar krijgen in het leven of dat zelfzorg egoïstisch is en alleen maar is datgene doen wat je zelf graag doet, dan kan je wellicht heel moeilijk tijd en ruimte maken voor jouw ‘zelfzorg’. Zonder die zelfzorg echter geen energievol leven. ‘Me time’ is niet egoistisch, dat is broodnodig. Koen Gonnissen noemt dat in zijn boek de ‘bedrijfsatleet’ ‘verlicht egoïsme’. Dit betekent niet ‘ik eerst’, maar ‘ik ook’. Me-time is tijd die helemaal, voor de volle 100% voor jou is. Die mag je invullen zoals jij dat wilt. Je hoeft hierover aan niemand verantwoording af te leggen. Werk en privé lopen meer dan ooit door elkaar en het is de eeuwige paradox: Juist in de perioden waar we extra goed voor onszelf zouden moeten zorgen, schiet het erbij in.
Je hoeft je niet schuldig te voelen om jezelf de aandacht te geven die je nodig hebt. Je bent geen slechte moeder, vader, partner, etc… als je die tijd voor jezelf neemt. Je hebt het eigenlijk om te draaien. Denk aan wat de stewardes vertelt tijdens de veiligheidsinstructies bij het opstijgen van het vliegtuig: eerst jouw eigen zuurstofmasker, dan pas dat van je kinderen. Je kan je kinderen maar helpen, als je eerst voor jezelf zorgt. Doe je het andersom, loopt het fout.
Het is maw een teken van goed ouderschap om eerst je eigen zuurstofmasker op te zetten, even op adem te komen, bij te tanken en je hoofd leeg te maken. Het zorgt ervoor dat je volgende driftbui van je kind (of je partner ;-)) met een glimlach aankunt, dat die huishoudelijke klussen er makkelijker mee doorgaan ipv een berg waar je tegenop kijkt, dat je die rotopmerking van een collega kan relativeren en de humor ervan kan inzien. Voor jezelf zorgen, zorgt ervoor dat jij jouw energie met anderen kunt blijven delen. Welke energie wil je delen? Wie wil je zijn als mama, partner, werknemer? Een energievolle of een uitgebluste met een kort lontje?
De invulling van jouw ‘me time’, bepaal je helemaal zelf. Voor de ene is dat helemaal opgaan in een boek, voor een ander is het wandelen of fietsen, een lang bad nemen of koffie drinken met een vriendin. De enige echte eis voor jouw ‘me time’, is dat jij erbij tot rust kunt komen en kunt ontspannen, dat je je hoofd even leeg kunt maken en tot jezelf komen.
Volgens experts in burn-out heb je hiervoor minimaal een half uur/dag nodig. Echter pin je daar niet op vast. Elke situatie, elk gezin is anders en misschien werkt elke dag een half uur niet voor jou, maar wel 3 keer per week een stevige wandeling van een paar uur of 1 keer week een volledige dag ertussenuit, weg van alles. Het laatste wat je wilt, is dat je jouw ‘me time’ als een extra druk of een extra verplichting gaat ervaren, die bovendien aan bepaalde normen moet voldoen. ‘Me time’ is een keuze. Het niet inplannen als een prioriteit in jouw drukke schema en hopen dat er tijd voor overschiet, geldt niet als bewust kiezen voor ‘zelfzorg’ en is geen duurzame strategie.
Succesvolle mensen zoals Oprah en Obama beginnen hun dag met een uur voor zichzelf: ze lezen, sporten, mediteren, etc… ze beginnen hun dag met aandacht voor hun mentale en emotionele welzijn en voor hun persoonlijke doelen. Zelf ben ik ook een ‘ochtendmens’ en start ik de dag graag met tijd voor mezelf met lezen, journaling, yoga, hartcoherentie. De exacte duur en invulling kan verschillen van dag tot dag, maar ik begin elke dag wel met die zorg voor mezelf.
Daarnaast gebruik ik bewust een papieren agenda. Ik bekijk mijn weekoverzicht en zorg ervoor dat ik voldoende avonden vrijhoud om de nodige tijd voor mezelf en tijd voor mijn gezin te vrijwaren. Als ik ‘de slavendrijver’ in mij laat gaan, heb ik elke avond wel een coaching ingepland of een webinar dat ik kan volgen. Door het expliciet in te plannen als een afspraak met mezelf, dwing ik mezelf om erbij stil te staan en in de gaten te houden dat ik op tijd rust neem ipv door te gaan. Speel ik vals en offer ik deze ‘zelfzorg’ tijd op omdat ik anderen niet wil teleurstellen of toch nog wil doorgaan, gaat zich dat vroeg of laat wreken.
Vind je het toch maar lastig, zo die tijd voor jezelf ‘claimen’ om je batterij op te laden? Weet je niet goed waar te beginnen? Deze drie eenvoudige tips kunnen alvast hulp bieden om te starten met zelfzorg.
Verlicht egoïsme: zeg eens NEE tegen een verzoek van buitenaf, en zeg eens JA tegen jezelf.
Slow down to move faster: We werken niet te hard, we nemen te weinig rust. Bouw voldoende rust in om je batterij op te laden. Dat kan dagelijks, wekelijks, wat voor jou werkt. Gewoon ‘lege’ tijd, tijd voor jezelf en hoe je die invult kan je dan nog beslissen.
Bewegen is belangrijker dan sporten: naar de brievenbus en terug, blokje om, kleine wandeling, met de fiets naar de bakker. Beweeg regelmatig zonder al te veel inspanning, dat op zich is al aan ‘zelfzorg’ doen.
Genoeg gelezen over ‘zelfcompassie’ en het belang van ‘zelfzorg’? Tijd om in actie te schieten en concrete stappen te ondernemen? Download hier gratis, de mini zelfzorg gids: ‘in vier stappen naar meer zelfzorg’ en ga onmiddellijk aan de slag. Je zet hiermee de eerste stap naar een energievol en een gebalanceerd leven!
Ben je nog niet overtuigd, maar voel je wel dat je nood hebt aan meer rust, ontspanning en dus zelfzorg? Kan je het jezelf niet toestaan, zit je schuldgevoel jou in de weg? Blijf je ontzettend hard voor jezelf en weet je niet hoe je die interne criticus wat kan kalmeren in je hoofd? Neem contact op, samen gaan we op pad naar richting meer zelfcompassie en zelfzorg!
In de vorige blog ‘zelfcompassie, een feelgood truc voor watjes’, heb je kennis kunnen maken met zelfcompassie en wat dit concreet kan betekenen. Zelfcompassie ontwikkel je niet door er alleen over na te denken of een goed boek te lezen. Je leert het door het stap voor stap te ervaren en regelmatig te oefenen, zodat je er vaardig in wordt. In deze blog ontdek je 3 simpele vragen om zelfcompassie te oefenen. Maar eerst onderzoeken we de vraag: wanneer kan jij wel wat zelfcompassie gebruiken? Want misschien denk je: “zelfcompassie? Dat is een feelgood truc voor watjes!” Lees dan zeker verder!
Op welke gebieden of in welke rol ervaar jij moeite om met zelfcompassie, liefdevol naar jezelf te kijken? Als je deze vraag niet zo onmiddellijk kan beantwoorden, kan je eens luisteren naar de stem van je innerlijke criticus. De innerlijke criticus vertelt wat er volgens hem mis is met jou, welke fouten je hebt gemaakt, wat je beter had kunnen doen of over het hoofd hebt gezien. De favoriete bezigheid van de interne criticus, is vergelijken: jouw vrienden zijn gelukkiger, succesvoller, hebben alles beter voor elkaar. Hij is vaak actief op uiterlijk vlak en zijn stem klinkt veroordelend en absoluut: Jij BENT te dik, jij BENT te dom, te lui, een grote nietsnut, etc… Het oordeel van de innerlijke criticus wordt weerspiegeld in de dingen die je ontevreden maken in het leven. Hoe meer we moeten en niet mogen van onszelf: men mag niet roepen, boos worden, je moet altijd positief blijven, je moet gedisciplineerd zijn, je moet regelmatig sporten, je moet steeds beschikbaar zijn voor vrienden, etc… hoe meer munitie de innerlijke criticus krijgt. Één van zijn belangrijke functies is om de regels te handhaven in jouw leven en jou zo te beschermen tegen kritiek van buitenaf.
Hoe groter jouw kwetsbaarheid op een bepaald gebied, hoe groter jouw interne criticus.
Ga eens na voor jezelf, waar en wanneer valt jouw Innerlijke criticus jou aan en hoe klinkt hij? Wat zegt hij? Wat is er volgens hem mis met jou? Wat voor fouten heb je gemaakt? Wat had je beter kunnen doen? Wat heb je over het hoofd gezien? Wat had je anders moeten doen?
Richt je nu op één onderwerp of thema waarover je niet tevreden bent over jezelf en jezelf niet goed genoeg voelt. Hier ga je over schrijven. Welke gevoelens komen bij je op als je aan dit aspect van jezelf denkt? Probeer hierover zo eerlijk te zijn als je kunt en laat je gevoelens allemaal boven komen zonder oordeel. Voel je emoties precies zoals ze zijn, schrijf ze op. Maak er een verhaal van, van minimum een halve pagina!
Lees luidop wat je hebt geschreven en leer met meer zelfcompassie kijken naar jezelf, jouw ’tekortkomingen’ en naar jouw worsteling aan de hand van deze drie simpele vragen:
Tip: Een leuke is om deze oefening samen met je partner te doen en het verhaal van elkaar te aanhoren. Ik verzeker je, je zal onmiddellijk de ‘compassie’ voelen opborrelen.
– Kristin Neff – zelfcompassie –
Wanneer klanten hun verhaal doen. Wanneer ze mij vertellen hoe zwaar ze het hebben en tegelijkertijd ontzettend streng zijn voor zichzelf, dat ze beter hadden moeten weten, dat ze die of die fout niet hadden mogen maken, etc… stel ik hen graag deze vraag:
Stel dat jouw beste vriend jou vertelt, wat jij mij nu allemaal vertelt, wat zou je tegen hem zeggen?
En hoe zou het nu zijn om dat tegen jezelf te zeggen? Kan je even mild zijn voor jezelf als voor je goede vriend(in)? Kan je voor jezelf deze goede vriend(in) zijn?
Maw, lees je verhaal luidop en stel je voor dat jouw beste vriend jouw verhaal vertelt aan jou. Dat hij zich zo voelt als hoe jij je voelt. De gedachten heeft, die jij hebt en zoals je ze net luidop hebt voorgelezen voor jezelf (bv ik ben te dik, ik kan niks, ik doe ook nooit iets goed… etc…).
Wat zou je tegen deze goede vriend(in) zeggen? Of wat zou een lieve, zorgzame vriend(in) tegen jou zeggen in deze situatie?
Hoe verschilt dit van wat je tegen jezelf zegt? Ben je even hard en meedogenloos in je woorden? En hoe voelt het? Kan je het verschil in effect op jezelf en je goede vriend(in) voelen? Welk verschil in intentie is er?
Het voordeel van tijd, is dat tijd werkt als een filter. Door jezelf te projecteren in de toekomst, blijft de essentie over. Vanuit je oudere, wijzere zelf, kan je even afstand nemen van je struggle waar je nu middenin zit. Je kan voelen wat je jongere zelf nodig heeft. Hierdoor wordt het gevoel vanzelf lichter en kan je mildheid tonen in het hier en nu.
Je kan deze vraag energetisch ankeren, door een tijdslijn uit te zetten: Je staat rechtop en je visualiseert een lijn die voor jou loopt de toekomst in, en achter jou jouw verleden in. Je gaat staan in je oudere wijzere zelf, kijkend naar jezelf in het hier en nu. Je kijkt naar de weg die je hebt afgelegd, de ervaringen die je intussen hebt opgedaan en wat je allemaal geleerd hebt, wat je in het hier en nu nog niet weet.
Wat zeg je vanuit deze positie van oudere wijzere zelf tegen jouzelf in het hier en nu, omtrent de struggle die je ervaart met jezelf?
De intentie van deze vraag brengt de heling: Je hebt als volwassene te leren om een liefdevolle ouder voor jezelf te worden.
Wanneer iemand vanuit zijn oudere wijzere zelf nog heel streng en veroordelend is en geen connectie kan maken met zijn hart en mededogen, schakel ik een dimensie hoger: we projecteren de tijdslijn recht naar het einde, op het sterfbed. Uit onderzoek is gebleken dat wanneer geconfronteerd met de dood, we de echt belangrijke dingen herwaarderen en de minder belangrijke zaken trivialiseren. Het is met die energie dat we naar het hier en nu kijken en voelen of het dan nog zin heeft, waarde toevoegt ons vooruit helpt om zo streng te zijn voor onszelf.
Wanneer ik aan mijn cliënten vraag: “wat wil je het allerliefst voor je kinderen?”, is het antwoord steevast: ‘dat ze gelukkig zijn’. ‘Omschrijf dat eens’, vervolg ik. “Hoe ziet dat eruit? Wat doen ze?”
Hoe wil je dat jouw kinderen hun leven leiden?
Hoe verschilt dat leven met jouw eigen verhaal? Er is geen enkele cliënt die vertelt: ik wil dat mijn kinderen blijven klaarstaan voor anderen ten koste van zichzelf. Ik wil dat dat ze zichzelf te dik en te lelijk vinden en met die gedachte heel de dag rondlopen ook al geeft hen dit een gevoel van minderwaardigheid. Dat ze zichzelf blijven ‘straffen’ voor elke fout die ze gemaakt hebben, want tenslotte hadden ze toch beter moeten weten. Dat ze maar beter hun mening voor zich kunnen houden, want er zit niemand op te wachten. Dat ze op hun tanden moeten bijten wanneer hun lichaam schreeuwt om rust, etc etc… Nee, cliënten vertellen dat ze hopen dat hun kinderen doen wat ze graag doen, dat ze niet vanuit angst reageren, dat ze leren grenzen trekken zodat ze niet in een burn-out terecht komen, dat ze genieten van het leven, etc…
“Als dit niet is wat je voor je kinderen wilt, waarom is dit dan wel goed genoeg voor jezelf?”, vraag ik. Het mooiste geschenk dat we onze kinderen kunnen geven, is ze ‘voorleven’ wat genieten van de kleine dingen betekent, wat ‘gelukkig’ zijn betekent, hoe we met veerkracht in het leven kunnen staan ipv met chronische stress etc… kinderen leren niet van wat hun ouders zeggen dat ze moeten doen, wel van wat hun ouders hun ‘voordoen’. Wil jij dat jouw kinderen wel aardig zijn tegen zichzelf, zichzelf gunnen om te rusten, te genieten, etc… begin bij jezelf. Gun jezelf diezelfde vriendelijkheid, diezelfde rust en geluk als wat je jouw kinderen toewenst. Wees lief voor jezelf, zodat zij ook kunnen leren lief te zijn voor zichzelf.
Mededogen, mildheid voor jezelf, zelfempathie, zelfliefde betekent in essentie dat je voor jezelf die fijne, ondersteunende vriend(in) of ouder bent. Maw zelfcompassie betekent dat je liefdevol aanwezig bent zoals je voor een goede vriendin of voor jouw kind aanwezig zou zijn. Puur door je vriendelijke nabijheid, je luisterend oor en oprechte betrokkenheid kan een ander zich getroost en minder eenzaam voelen. Zelfcompassie houdt in dat je dit toepast op jezelf ipv hard te zijn of je eigen pijn te negeren (bron Hartvol – Marlou Kleve)
Wat betekent ‘zelfcompassie’?
vroeg ze mij met volgende ondertoon: “Wat een onzin, alsof een beetje medelijden met mezelf en zelfliefde mijn problemen gaat oplossen?!” Voor alle duidelijkheid dat laatste zei ze niet letterlijk dat was de interpretatie van mijn interne criticus. Mijn interne criticus ging nog even verder: “Ja Twiggy, wat betekent dat mild zijn voor jezelf en jezelf graag zien? Weet jij wel wat het écht wilt zeggen? Is het niet gewoon een ‘feelgood truc’ voor watjes? Ik ben benieuwd hoe je je hieruit gaat praten?“
Herkenbaar die stem van de innerlijke criticus?
Gelukkig is er een bron waar ik steeds naartoe kan, waar mijn kwetsbaarheid het grootst is. Mijn interne criticus heeft er veel werk mee ;-). Met name ‘mijn rol als moeder‘. Meer dan gelukt, voel ik mij mislukt als moeder. Veel ruimte dus om te oefenen met zelfcompassie.
Ik vertel haar wat ‘zelfliefde’ voor mij betekent in mijn rol als moeder. Ik heb een groot oordeel over ‘roepen’ tegen je kinderen: het boezemt je kinderen angst in, het verbreekt de verbinding, het is een teken van zwakte en machteloosheid, je verliest respect van je kinderen, etc… kortom, mijn onderliggende beperkende overtuiging is:
“Als ik roep tegen mijn kinderen, BEN ik een slechte moeder”
De realiteit is dat ik vaker dan me lief is, roep tegen mijn kinderen omdat ik zelf moe ben, omdat ik na een paar keer vriendelijk te vragen om iets op te ruimen, mijn geduld kwijt ben. Omdat ik eigenlijk boos ben op mijn man maar het met hem niet uitgepraat krijg en de kinderen op het verkeerde moment een vraag stellen, etc…
“Nee, dat geloof ik niet”, zei ze. “Jij roepen?” “Het lijkt alsof jij een engelengeduld hebt”… “yeah right”, zei mijn interne criticus, “dan ken je haar nog niet goed, je moest eens weten”
“Ja toch niet, ik ben ook maar een mens”, zei ik. Maar wanneer dit gebeurt en mijn interne criticus het overneemt, kan ik twee dingen doen: wegkwijnen onder zelfbeklag, slachtofferschap en schuldgevoel of zelfcompassie uitoefenen. Ik kies voor het laatste en voor mij werkt het best met ‘Honnoponno’, het hawaiiaanse vergevingsritueel wat je uitoefent met de 4 zinnen: I’m sorry, please forgive me, I thank you and I love you. Het spijt mij dat ik geroepen heb, vergeef me alsjeblief, dank je voor de lessen die je me komt brengen die ik nog heb te leren, hiermee kan ik aan de slag en ik hou van jou, ondanks dat je geroepen hebt.
Door met mildheid en mededogen naar mezelf en mijn gedrag te kijken, val ik niet langer samen met mijn gedrag:
Ik HEB geroepen, maar dat maakt nog niet dat ik een ‘slechte moeder’ BEN.
Ik kan heel de dag verbindende dingen gedaan hebben met mijn kinderen, dingen die van mij een goede moeder maken en toch blijven vastzitten in die ene ‘misstap’ van roepen. Door met zelfliefde naar dit gedrag te kijken, relativeer ik het ‘aandeel’ roepen, kan ik aan mezelf bevestigen dat ik maar een mens ben, dat ik wel een goede moeder ben en dat de verbinding door dit roepen niet verbroken is. En elke dag opnieuw zet ik mij in, doe ik mijn best om mijn kinderen de beste versie van mezelf te geven: maw als ik roep omdat ik moe ben, ga ik daar op handelen en minder hooi op mijn vork nemen, als ik roep omdat ik ruzie heb met mijn man, ga ik dat eerst oplossen ipv het op mijn kinderen uit te werken, etc… als ik roep omdat mijn kinderen niet luisteren naar de ’taakjes’ die ik hen geef, kijk ik bij mezelf of ik het op een andere manier kan vragen of consequenter hierin zelf kan zijn waardoor de situatie niet escaleert.
Op die manier neem ik wel verantwoordelijkheid voor de situatie en het effect dat ik neerzet, maar vanuit zelfliefde ipv vanuit zelfverwijt en oordeel.
Zelfliefde of zelfcompassie beoefenen is verre van een ‘feelgood truc’ voor watjes. Integendeel, het is je eigen ‘pijn’ onder ogen zien maar op een liefdevolle manier ipv de pijn weg te drukken, jezelf te veroordelen voor een fout die je gemaakt hebt of jezelf op te sluiten in zelfbeklag. Hierdoor kan de energie blijven stromen, ontwikkel je meer veerkracht, verbondenheid met jezelf en anderen en kan je beter tegenslagen verwerken.
2020 was het jaar van afstand nemen en loslaten. Afstand nemen van het ‘normale’ leven en van elkaar. Loslaten van ‘het op voorhand plannen maken’. Voor sommigen onder ons ook het afscheid nemen van onze naasten of het verplicht moeten stopzetten van onze passie en broodwinning. Het kompas voor ons leven van morgen, is gebaseerd op het ‘voortschrijdend inzicht’ van vandaag. 2020 was ook een jaar van omarmen. We genoten van de rust en de stilte. We herontdekten de positieve effecten van wandelen, van de natuur, van het ‘niets’ doen en van het genieten met je gezin.
2021 wordt het jaar van de hoop: de redding is nabij, we krijgen terug perspectief op de komst van een normaal leven en voor veel van de zelfstandigen en ondernemers onder ons, een vooruitzicht op terug kunnen doen wat we met veel passie en liefde willen doen. We zijn er klaar voor!
Ook voor mij is 2020 een jaar van loslaten en omarmen geweest. Het loslaten van een opdracht waar ik met hart en ziel voor gewerkt hebt. Loslaten dat het niet zo is gelopen zoals ik zelf gewild en gehoopt had. Het omarmen van het traject dat we samen hebben afgelegd, van de mooie resultaten die we hebben neergezet en de fijne vriendschappen die eruit voort zijn gevloeid. Het omarmen van mijn aandeel in het proces zodat ik hieruit kan leren en groeien als mens en het loslaten van het aandeel van de opdrachtgever zodat ik niet langer verantwoordelijkheid draag voor iets wat niet van mij is. Op die manier kan er energie vrijkomen voor de toekomst.
Laat het gewoon los, zeggen we. In de realiteit houden we vast. Aan een gewoonte, een comfortzone, een beeld van onszelf of de ander, een herinnering, een oude pijn, een diepgewortelde overtuiging, een verslaving, etc… Loslaten is lastig, ook al ervaren we ‘last’ van datgene waaraan we vasthouden. Die last vinden we minder erg dan de last van het loslaten. Je voelt een grote angst om datgene wat je al heel lang bij je draagt, los te laten. Je kan je niet voorstellen wat dat zou kunnen betekenen. Soms is het zelfs een zwart gat, blanco, er lijkt niets te zijn als je datgene wat je al zo lang gelooft over jezelf, loslaat.
In deze blog vind je vijf magische rituelen die jou helpen bij het loslaten wat jou niet langer dient en wat de energie blokkeert. Rituelen die inzicht brengen in de positieve zaken en de geleerde lessen, zodat de energie terug kan stromen. Niet zomaar een pagina omslaan of een muur optrekken, maar energetisch transformeren zodat je terug in je kracht kan komen. Om los te laten, moet je eerst verantwoordelijkheid nemen en met mildheid naar jezelf kunnen kijken. Neem voor elk van de rituelen even de tijd om het stil te maken, bij jezelf te komen, reflecteer over de vragen, pak er pen en papier bij en schrijf je gedachten en gevoelens neer.
1. De vier vragen die je leven veranderen
In plaats van hopeloos de wereld proberen aan te passen aan je gedachten over ‘hoe het zou moeten zijn’, ga je met deze vier vragen je gedachten onderzoeken en toetsen aan de realiteit. Door de realiteit te aanvaarden zoals deze is, kunnen we vrijheid en vreugde ervaren. Wanneer een cliënt het moeilijk heeft een gedachte over iets of iemand los te laten, leg ik hem graag de vier vragen van Byron Katie voor. Bijvoorbeeld bij de beperkende gedachte: als ik de confrontatie aanga met mijn collega, gaat hij mij niet meer leuk vinden of ‘ik ben niet goed genoeg’,… Vul voor jezelf maar in!
2. Ho’oponopono, het Hawaiiaanse vergevingsritueel
– Luc Bodin –
Een van de belangrijkste oorzaken van niet kunnen loslaten, is dat we niet kunnen vergeven. We houden vast aan onze boosheid tav onze ouders die er niet genoeg waren voor ons als kind, onze (ex)partners die nooit luistert, een collega of leidinggevende die iets verkeerd gezegd of gedaan heeft. Ook ten aanzien van onszelf omdat we iets gedaan waar we niet trots op zijn of waarvoor we ons schamen. Hierdoor blijft de energie vast zitten. In de Hawaiiaanse cultuur is vergeving essentieel. Het doel van Ho’oponopono is om jezelf te bevrijden van alles wat je hindert in je leven of wat voor jou een bron van pijn, last of lijden kan zijn. Het is goed om alles, hoe onbeduidend ook, met een gevoel van dankbaarheid, vergeving, bescheidenheid en liefde te verwelkomen. Het ritueel bestaat uit vier simpele zinnen
dit is in essentie het herkennen van je eigen aandeel in het conflict, de spanning, etc… (ipv de verantwoordelijkheid bij de ander te leggen, wat het ego het liefste doet)
jezelf vergeven, is weg naar liefde en bevrijding
(het ego vind het lastig om een fout toe te geven)
dankbaarheid voelen voor het feit dat het probleem, de situatie zich heeft voorgedaan en je er nu door kan leren en groeien.
door vanuit liefde, ipv vanuit oordeel te kijken naar de moeilijke situatie en jezelf, kan de energie terug stromen.
Het kan op allerlei momenten toegepast worden om de positieve energie te behouden. Stel, je hebt een discussie gehad met je partner, dan voel je de emotie die erbij hoort en zeg je de zinnen tegen jezelf. Het mooie aan dit ritueel, is dat je op een compassievolle manier verantwoordelijkheid opneemt voor de zaken die zich manifesteren in je leven ipv in de ‘slachtofferrol’ te kruipen. Vergeven zorgt ervoor dat trots en ego plaatsmaken voor positieve energie. Door onszelf liefde en vergiffenis te schenken, worden onze problemen verleden tijd en kunnen we innerlijke rust vinden.
3. Hartcoherentie: dankbaar ademhalen
Dit is één van mijn persoonlijke favorieten, en pas ik elke dag toe. Omdat het zo simpel is. Ademhalen is, de energie doen stromen. Hartcoherentie ademhaling is een bewezen techniek om stress te reduceren. Bij stress gaat onze hartslag omhoog en vertoont deze een incoherent patroon. Hierdoor wordt de negatieve emotionele ervaring zoals boosheid, wrok, irritatie versterkt. Omgekeerd, zal een meer coherent, stabiel, golvend patroon van het hartritme dat zich tijdens positieve emoties vormt, het tegenovergestelde effect geven – het versterkt positieve gevoelens en emotionele stabiliteit. Dit betekent dat als je leert om je hartritme coherenter te maken door je ademhaling en positieve gevoelens en emoties op te roepen, je niet alleen lichaam en geest voedt, maar je ook een duidelijk effect krijgt op hoe we denken, voelen, presteren en interpreteren.
Neem elke dag 3 keer min 5 minuten – 10 minuten de tijd om hartcoherentie te trainen, eventueel met de inner balance app. Denk aan de moeilijke situatie en ga bewust ademhalen met een glimlach op je gezicht (alleen dat al doet je anders voelen en kijken naar het probleem). Focus je aandacht op je hart, visualiseer het inademen van liefde, vrede, vrijheid, dankbaarheid, compassie, etc… datgene wat jij op dat moment nodig hebt. Voel wat er verandert in je lichaam en in je gedachten.
4. Transformational Presence
– Alan Seale –
Soms zit je vast in een moeilijke situatie, eentje die al je energie vreet, de situatie is zo overweldigend dat je gewoonweg niet kan loslaten, ook niet met de drie voorgaande rituelen. Bijvoorbeeld bij een vechtscheiding, waarbij je partner alles uit de kast haalt om je helemaal naar beneden te halen, een ontslag wat je niet had zien aankomen en waar je helemaal ondersteboven van bent. Doorloop deze vijf stappen om meer inzicht te krijgen en in beweging te komen, om meer helderheid te krijgen in wat jou te doen staat als volgende stap:
Neem die stap en ga terug naar stap 1.
5. Wat zou liefde doen?
Tot slot, de meest simpele en een heel doeltreffende omdat ze de essentie van de vier voorgaande rituelen, samenvat. Loop je ergens tegenaan wat jou maar niet loslaat, wat jouw energie vreet, stel jezelf de vraag: ‘wat zou liefde doen?‘ en voel gewoon wat er in je opkomt, wat er mogelijk is vanuit die gedachte. Wat kan er ontstaan en hoe kan de situatie ‘ontmijnd’ worden vanuit liefde voor jezelf, de ander, etc…
Tot zover de magie voor dit jaar. En zoals steeds bestaat er niet echt een ’toverstok’ en ‘you have to do the work‘ om echt verandering te voelen en te zien. Als je de rituelen doet als een mentaal trucje zal het weinig effect hebben en kan je deze blog als ‘onzin’ klasseren. Als je echt op innerlijke ontdekkingsreis van je gevoels- en gedachtenwereld gaat, zal je een nieuwe blik op de realiteit ontdekken. Misschien net wat je nodig hebt om met volle energie 2021 in te gaan! Veel succes!