Hoe voorkom je als leider met een gigantische verantwoordelijkheid dat je zelf uitgeblust geraakt in het meekrijgen van je organisatie, je team of in het geval van Jacinda Ardern, de prime minister of New Zealand, je land? Dat is de hamvraag waar veel leiders mee worstelen vandaag.
👉 een uitdagende job, waar je voldoening uit haalt
👉 een kwaliteitsvol gezinsleven ervaren
👉 én nog tijd en energie overhouden voor datgene wat jou energie geeft en inspireert.
In de resignation speech van Jacinta, zitten alvast 10 waardevolle inzichten die jou als leider op weg kunnen helpen om meer helderheid te krijgen over de vraag:
Do I have enough in the tank to do the job?
1. Een leiderschapsrol opnemen, is a BIG DECISION, weet waar je JA tegen zegt.
Denk hier bewust over na. Wie in jou zegt ja tegen de rol? Het deel in jou dat geniet van de erkenning? Noem het jouw ego deel. Omdat het mooi staat op jouw CV of omdat je niet wil opgeven of voorkomen dat je anderen teleurstelt? Of omdat je energie krijgt van deze job en de bijbehorende verantwoordelijkheid?
2. Leiderschap is een grote verantwoordelijkheid, neem ze ten volle.
Verantwoordelijkheid nemen, vraagt om moedige beslissingen en keuzes. Ze vertrekt niet omdat het te moeilijk zou zijn, wel omdat ze zich ten volle bewust is van de verantwoordelijkheid die de rol met zich meebrengt en wie die rol haar vraagt om te zijn. Een rol waarvoor ze vandaag niet genoeg energie voor heeft. Ze houdt hierbij het groter belang voor ogen, niet haar ego, waardoor ze voelt dat de bestemming bereikt is in die rol. Ze houdt niet langer vast aan iets wat haar land en haarzelf niet dient, gewoon omdat het zo hoort, of omdat ze niemand wil teleur stellen. Weten wanneer je moet stoppen, is ook je verantwoordelijkheid nemen.
3. Energy management is key, niet time management to reach your full potential.
Zorg ervoor dat je beschikt over de nodige hoeveelheid energie om de uitdagingen aan te kunnen. Voorzie dat extra potje veerkracht voor onverwachtse zaken door goed je energie in de gaten te houden en niet je tijd. Time management leidt tot fragmentatie en versnippering van aandacht. Energy management zorgt ervoor dat je de dingen doet die tijdig je batterijen vullen. Een indicatie dat je meer naar je energy management moet kijken dagdagelijks, is wanneer je meer en meer begint te leven en werken van verlof tot verlof om bij te tanken. Jacinda geeft in haar speech aan: ik had gehoopt genoeg te kunnen bijtanken tijdens het verlof, maar dat is mij niet gelukt. Op een bepaald moment is bijtanken tijdens het verlof niet langer voldoende om duurzaam over de nodige hoeveelheid energie te beschikken.
Doorheen het tonen van haar kwetsbaarheid, blijft ze een sterke leider. Ze vraagt geen medelijden voor haar kwetsbaarheid, ze neemt er ten volle de verantwoordelijkheid over. Kwetsbaar leiderschap is niet in de slachtoffer rol gaan zitten, niet verwachten dat anderen jou komen ‘redden’ of dat anderen zouden zeggen: ocharme, het is toch ook wel moeilijk voor haar. Ze stopt niet omdat het moeilijk zou zijn, wel omdat ze haar verantwoordelijkheid neemt. Dat is niet ZWAK, dat is net heel STERK.
Je moet geen super human zijn om een goede leider te zijn, maar een aware human: weten wat er in jouw rugzak zit, hoe jij deze patronen meeneemt naar je werk en hoe ze jouw omgeving beïnvloeden. Hiermee toont ze compassie en mildheid naar zichzelf en eist niet van zichzelf dat ze een super human is of wordt.
Trots zijn op wat je gerealiseerd hebt, ongeacht wat anderen van jouw beslissing vinden. Stilstaan bij de afgelegde weg, wat je gedaan hebt en wat je doet om je organisatie achter te laten ‘in a better shape than you found it’.
8. Ze heeft geen plan, no next steps: wel een duidelijke purpose
in haar leven: te blijven bijdragen en ten dienste staan van haar land. Vanuit die purpose heeft zij vertrouwen in het proces en dat er wel een nieuwe zinvolle invulling komt. Wat is jouw purpose? Welke bijdrage wil je leveren? En vanuit welke rol kan jij het beste invulling geven aan die purpose?
En wat ben je bereid hiervoor te doen, toe te staan of los te laten? Jacinda is zich bewust van de impact van haar rol en verantwoordelijkheden op haar gezin. Haar gezin heeft het meest opgeofferd, zegt ze. Hier is voor haar de conclusie dat ze dit niet langer wilt en dat ze ook de mama wil zijn die aan de schoolpoort kan staan en dat ze een echtgenote wil zijn.
Veel leiders worstelen met het geven van duidelijkheid uit angst dat mensen zullen afhaken, teleurgesteld zijn, dat ze zullen vertrekken. Maar zachte heelmeesters maken stinkende wonden. Het is niet omdat je een duidelijk kader en beleid uitzet dat je niet ‘kind’ kan zijn in de uitvoering ervan. Maar ‘kind’ wil niet zeggen: iedereen zijn goesting geven, want dan kom je zelf in de problemen terecht en stroomt de energie weg. Bewaak als leider hierin ook jouw grenzen!
En hoe is het met jouw energiepeil? Voel jij nog genoeg energie om je job te doen op de manier zoals jij het graag zou willen? Houd je nog energie over voor jezelf en thuis? Nood aan begeleiding hierin? Neem contact op. Ik begeleid jou graag naar meer energie in je werk én in je leven!
Door mijn schuld, door mijn schuld, door mijn schuld… wordt als een mantra in onze christelijke opvoeding ingelepeld… en velen onder ons worden regelmatig geteisterd door het zwaarmoedige gevoel van de schuld van de wereld op onze schouders te dragen zoals Jezus Christus ons dat heeft voorgedaan…
Het schuldgevoel wordt als dé boosdoener genoemd wanneer cliënten er niet in slagen om de diepgewortelde gedragspatronen te doorbreken. En laat me daar onmiddellijk mee beginnen, dat is ook heel normaal. Er is niet zoiets als een toverspreuk: ‘laat het gewoon los’ en dan is je schuldgevoel weg.
Hoe dat komt, wat een schuldgevoel is en wat je dan wel kan doen om je schuldgevoel te leren hanteren en nieuwe paden te betreden zonder schuldgevoel, ontdek je in deze blog.
Wanneer je een schuldgevoel ervaart, heb je te maken met iets wat een systemische oorsprong heeft. Een schuldgevoel ontstaat wanneer je een norm overschrijdt of een taboe doorbreekt binnen een bepaald systeem. Elk systeem heeft zijn eigen normen, een set van geschreven en ongeschreven regels. Als je aan die regels voldoet, dan hoor je erbij. Als je tegen die regels ingaat, loop je risico op uitsluiting. Zo heb je vanuit je gezin van herkomst een aantal ongeschreven regels, normen mee gekregen in je opvoeding. Bv heel wat van mijn cliënten hebben de regel meegekregen: hard werken, wordt beloond. Lui zijn, wordt afgestraft. Ze weten bijgevolg niet hoe ze rust moeten pakken. In de zetel hangen, geeft een schuldgevoel, want in de zetel hangen, betekent dat je lui bent.
De POSITIEVE INTENTIE van je schuldgevoel is om:
Schuldgevoel is in essentie een poging om de harmonie in je relatie met je moeder, vader, partner, vrienden, etc te bewaren, maar creëert een innerlijk conflict.
Als je heel eerlijk bent met jezelf wil je op dat moment liever voor jezelf kiezen of doen wat jij belangrijk vindt, maar je schuldgevoel verhindert jou om dit te doen. Jouw schuldgevoel zorgt ervoor dat je de harmonie in je relatie bewaakt, ten koste van jezelf. Dit levert een korte termijn rust of gemak op, omdat je niet de schuld van kiezen voor jezelf moet dragen. Je draagt de schuld van niet kiezen voor jezelf en die schuld is net iets makkelijker te verdragen dan de schuld van het teleurstellen van anderen. Op lange termijn, voel je meer en meer wrok tov die persoon of die relatie omdat je jezelf iedere keer opzij schuift. Denk bijv aan je moeder die verwacht dat je elke week op bezoek komt, maar jij wilt dit niet. Je begint over je moeder te zeuren tegen vrienden en je begint een wrok te voelen tegenover haar.
Je zit vast in een dynamiek van een poging de harmonie met je omgeving te bewaren waarbij het conflict dat zich intern afspeelt alleen maar groeit… en het gekke is: hoe groter dit intern conflict wordt, hoe meer conflict je ook met je omgeving begint te krijgen want wat je vanbinnen voelt, straal je uit aan de buitenkant. Je komt in een vicieuze cirkel terecht: je ervaart meer schuldgevoel en je gaat nog meer uit verbinding met je omgeving. Dit is net het omgekeerde van wat je wilt.
STOP GEWOON MET JE SCHULDIG TE VOELEN, zal niet werken.
Het gedrag dat je stelt om een schuldgevoel te vermijden, heb je nodig gehad om jezelf veilig en verbonden te houden met je naasten. Dat zomaar loslaten, zal wellicht niet zo makkelijk gaan.
Je schuldgevoel leren hanteren. Daar komt het op neer: je schuldgevoel voelen en tegelijkertijd voor jezelf kiezen en daar ok mee zijn, ondanks de mogelijke teleurstelling bij de ander.
1. In welke relaties of in welke situaties heb jij last van schuldgevoel?
Wat is precies de trigger voor jouw schuldgevoel? Is dat een opmerking van je moeder over de frequentie van je bezoeken? Of omdat je wat vroeger wil stoppen met werken om bij de kinderen te zijn, maar toch langer op het werk blijft uit angst voor de reacties van je leidinggevende of je collega’s?
2. Welke norm of ongeschreven regel is er in het spel? En van wie is die norm?
En hoe zit het met jouw norm? Is dat ook jouw norm? En wie legt jou die norm op? Legt jouw partner die norm op? Jouw werkgever of leg je jezelf die norm op, uit een soort interne dwang, want het hoort zo? Uit plichtsgevoel?
3. Wat levert het op voor jou om aan die norm te blijven voldoen?
Wat levert het jou op om vanuit schuldgevoel te blijven handelen zoals bijv elke week naar je moeder gaan? Je antwoord hierop is misschien: niks, een onbehaaglijk ambetant gevoel, miserie, etc… Maar het levert jou ook iets positiefs op, anders zou je het gedrag niet blijven stellen. Misschien een vorm van comfort of een gemak. Je hoeft de spanning van voor jezelf kiezen met risico op teleurstelling van de ander, niet aan te gaan. En waar loop je van weg door uit plichtsgevoel naar je moeder te blijven gaan?
4. Kijk met mildheid naar dit gedrag.
Dit gedrag, wat voortkomt uit je opvoeding, zit diep in jouw systeem. Het heeft je veilig gehouden en ervoor gezorgd dat je erbij hoorde. Als kind of je jongere zelf, was je misschien niet in het vermogen om tegen je ouders in te gaan. Kijk hier met compassie en mededogen naar want het heeft jou veel opgeleverd, ook al voel je dat het gedrag jou vandaag uitput of niet meer dient. Voel dit ook even heel bewust die mildheid naar jezelf en je gedrag.
5. Wat is voor jou belangrijker dan de norm die opgelegd wordt of die je jezelf oplegt.
Bijvoorbeeld als je je schuldig voelt omdat je vroeg naar huis gaat om bij de kinderen te zijn, dan is lang werken één norm, maar een belangrijkere norm voor jou persoonlijk is om voldoende quality time met je kinderen door te kunnen brengen. Een hecht gezin vormen, is een belangrijkere waarde in jouw leven dan lang en veel werken omdat het zo hoort. Maak contact met de vraag: WIE WIL JE ZIJN?
6. Visualiseer de situatie die schuldgevoel oproept bij jou en maak contact met die belangrijkere norm en waarde in je leven, hier en nu als volwassene. Je schuldgevoel zal niet helemaal verdwijnen misschien. Je zal wel voelen dat het andere belangrijker is voor jou en dat je zo stilaan meer en meer je schuldgevoel kan leren hanteren ipv er aan toe te geven.
Het mooie hiervan is dat je meer en meer in authentieke verbinding kan gaan ipv in binding vast te zitten met mensen uit je omgeving vanuit een plichtsgevoel.
Meer en meer connectie maken met wat echt belangrijk is en zingeving geeft, is het pad om het schuldgevoel te leren voelen en te hanteren, maar je er niet langer door te laten leiden in je gedrag.
Voel jij dat je schuldgevoel in de weg blijft zitten om de persoon te worden die je echt wilt zijn,
neem dan zeker contact op! Samen gaan we op weg!
In deel 1 van de blog ’tot hier en niet verder’, kon je lezen hoe je ‘(on)gezonde grenzen ontwikkelt en waarom het zo belangrijk is om je grenzen aan te geven. In deze blog ga ik dieper in op hoe je concreet een gezonde grens trekt en op een verbindende manier communiceert.
Stap 1 : een gezonde grens trekken, begint met het VOELEN van jouw grens.
En daar wringt het schoentje al. Je voelt het niet eens omdat je al heel lang geleden hebt geleerd om maar niet te voelen, je aan te passen, jezelf weg te cijferen. Je hebt dus opnieuw ZELFBEWUSTZIJN te ontwikkelen. Terug contact leren maken wat jou energie geeft, wat belangrijk is voor jou. Welke waarden zijn belangrijk in je leven en hoe wil je hiernaar leven? Het betekent zelfliefde en zelfcompassie ontwikkelen om hiervoor te kiezen en nee te zeggen tegen een verzoek van buitenaf. Een verzoek wat niet (meer) bij je past.
Een tweede belangrijke manier om meer ZELFBEWUSTZIJN te ontwikkelen, is terug contact te maken met je fysieke lichaam en te leren voelen wat daar te voelen is. Wanneer iemand over je grenzen gaat, voel je dit ergens in je lijf: je verstijft, je krijgt een krop in de keel, je voelt het kolken vanbinnen, je darmen beginnen te borrelen… JOUW LICHAAM REAGEERT. Wat er gebeurd of gezegd geweest is, blijft op jou plakken. Je blijft erover piekeren en in je hoofd houd je allerlei conversaties met jezelf over wat er gebeurd is.
✏️ Pak pen en papier en schrijf hierover gedurende 10 minuten: Wat precies heeft jou geraakt? Wat doet dit met jou? Welk gevoel heb je hierbij? Waar heb je echt behoefte aan? Wat zou je willen zeggen, etc… op die manier word je je meer en meer bewust van waar nu precies jouw grens ligt en wanneer die geraakt wordt.
Stap 2 : communiceer jouw grens op een verbindende manier, zonder verwijten naar de ander
Ook al lukt het jou misschien niet op het moment zelf, je mag er altijd later op terug komen en alsnog aangeven waarmee je zit. Zeker in het begin, heb je eerst voor jezelf klaarheid te brengen in wat er nu precies in jou is omgegaan en waar je behoefte aan hebt.
Heb je hier helderheid over, communiceer jouw grens volgens de volgende vier stappen:
Ik voeg er graag een vijfde stap aan toe, die niet echt een aparte stap is, maar meer de energie waarmee je jouw grens communiceert en dat is :
👉 Bijv: je vriend klaagt steen en been over zijn werk, maar doet er niks aan en jij hebt het helemaal gehad hiermee want het verhindert om te genieten van een ontspannen moment met je beste vriend. Zeg dan: lieve vriend, je weet dat ik je doodgraag zie, maar we praten nu een uur over jouw problemen op het werk en het advies dat ik jou geef, lijkt niet aan te komen. Ik voel mij hier een beetje machteloos in en waar ik behoefte aan heb, is ontspanning na een drukke werkweek samen met jou, mijn dierbare vriend. Ik zou het heel erg waarderen als we het onderwerp nu kunnen veranderen en over positieve zaken kunnen praten, want die zijn er ongetwijfeld ook.
Je geeft je grens aan, je zegt wat je wel en niet meer wilt en je uit tegelijkertijd je appreciatie voor de vriendschap. Als je vriend dit niet kan horen, is het misschien tijd om een nog grotere grens te trekken en afstand te houden.
Stap 3 : herhaal jouw grens
Wellicht moeten mensen wennen aan de nieuwe jij, dus je zal jouw grenzen moeten herhalen. Dat is geen kwestie van kwade wil van de ander. Jouw grens is jouw verantwoordelijkheid, daar moet de ander niet voor zorgen. Regelmatig heb ik het gesprek met cliënten dat ze verwachten dat éénmaal je het gezegd hebt, de ander het wel zal begrepen hebben. Ze geraken teleurgesteld in de reactie van de ander: ‘dan trek ik eens een grens en dan reageert hij zo’. Je kan niet verwachten dat er automatisch een positieve en begripvolle reactie van de ander tegenover staat. Als men gewoon is van jou dat jij altijd ja knikt en nu zeg je nee, dan is het even schrikken en sommigen gaan het ook echt niet leuk vinden. Gaandeweg als jij die spanning leert verdragen en jouw grens gaat herhalen, ga je merken dat na verloop van tijd jouw omgeving dit wel ok gaat vinden en zelfs naar jou opkijkt omdat jij er zo goed in slaagt om je grens te trekken.
Blijft de ander hardnekkig over jouw grenzen gaan, mag jouw grens ook zijn om uit de relatie (vriendschappelijk of ander) te stappen.
Dit was het, tot hier en niet verder, over gezonde grenzen trekken!
Vind jij het lastig om een gezonde grens te trekken, voelt dit erg beangstigend? Ben je bang om anderen teleur te stellen en zorgt dit er keer op keer voor dat jij je laat meeslepen in iets wat je eigenlijk niet wilt? Of voel je een muur om je heen staan die je verhindert om echte verbinding te maken met anderen?
Neem contact op! Samen gaan we op weg om stap voor stap bewust te worden van jouw grens en hoe je deze op een verbindende manier kunt communiceren.
“Ik wil niet langer over mijn grenzen laten gaan, zei hij. Ik ben altijd zo met de omgeving bezig dat ik niet bij mezelf geraak. Wanneer mensen over mijn grenzen gaan, heb ik het niet eens door. Ik voel mijn grenzen niet. Wanneer ik opkom voor wat ik wil, voel ik mij enorm schuldig. Opkomen voor mezelf, betekent dat dit ten koste gaat van de ander en dat vind ik heel moeilijk. In relaties met anderen is het all the way, dan vertel ik mijn hele leven of ik trek een muur op en houd afstand… Ik wil beter kunnen aanvoelen bij wie ik mij kwetsbaar kan opstellen en bij wie niet ipv telkens opnieuw teleurgesteld te worden. Wat ik wil kunnen zeggen tegen iemand is: tot hier en niet verder… zonder me schuldig te voelen…”
Het thema grenzen is een veel voorkomend thema bij cliënten. In deze blog neem ik je mee in hoe iemand (on)gezonde grenzen ontwikkelt. Welke mechanismen hier aan ten grondslag liggen en waarom het zo belangrijk is om een gezonde grens te trekken. In deel 2 van ‘tot hier en niet verder’, vertel ik je hoe je een gezonde grens trekt en communiceert op een verbindende manier. In de vierde summer episode van de podcast Energiek, kan je geheel nog eens beluisteren: tot hier en niet verder, over gezonde grenzen.
Als baby word je geboren als een spons. Als baby heb je geen grenzen, je hangt volledig af van anderen om te overleven. Je komt met een behoefte tot verbinding op de wereld. Je hebt VERBINDING nodig om te kunnen overleven. Daarnaast ontwikkel je de behoefte aan AUTONOMIE, om je eigen IK te kunnen zijn.
Het groeien in die eigen autonomie betekent in sommige situaties een bedreiging voor de verbinding.
Maw, wanneer het kind in zijn volle autonomie gaat staan, wordt het afgewezen door de ouders. De verbinding wordt verbroken. Dit gebeurt met de beste intenties: de ouders willen het kind veilig houden, weg van gevaar of omdat ze in hun opvoeding bepaalde overtuigingen hanteren en weinig ruimte laten voor andere zienswijzen. En soms, in uitzonderlijke situaties is er helemaal geen ruimte voor de eigen autonomie omdat één of beide ouders kampt met een psychische kwetsbaarheid, zoals depressie, borderline, narcisme, etc… Het kind leert onbewust dat het niet veilig is om zichzelf te zijn of dat er iets mis is met hem. Het kind gaat vervolgens heel erg zijn best doen, de eigen behoeften opzij zetten en meer en meer zorgen voor de ouders om toch maar verbinding te kunnen houden en zich erkend, geliefd, gewaardeerd, etc… te voelen. Die strategie kan leiden tot de ontwikkeling van een grote people pleaser. Eigen grenzen worden bijgevolg niet meer gevoeld. Of het kind trekt een muur op en laat niemand meer toe.
Heb je als kind de boodschap meegekregen dat het veilig is om jezelf te zijn, je eigen autonomie en je eigen authenticiteit te onderzoeken, dan is de kans groot dat je makkelijker een gezonde grens kan aangeven. Reageerden je ouders boos, teleurgesteld of werd je afgewezen, dan heb je als kind de boodschap meegekregen dat het onveilig is om voor jezelf op te komen. Voor iemand die is opgegroeid in een toxische gezinssituatie kan de angst voor het trekken van een gezonde grens zelfs aanvoelen als een doodsangst: ze hebben het gevoel dat ze van de wereld zullen gevaagd worden wanneer ze opkomen voor zichzelf. Alsof ze op zichzelf geen bestaansrecht hebben, er niet mogen zijn. Ze ontlenen hun bestaansrecht als het ware aan het pleasen van anderen.
Zowel in persoonlijke als in professionele relaties is het belangrijk om gezonde grenzen te stellen. Voor jezelf én voor de ander. Zonder die duidelijke grenzen weet jouw omgeving niet waar ze aan toe zijn bij jou. Voor jezelf leidt dit al snel tot teleurstelling, frustratie of onmacht.
Het stellen van een grens, is een dienst die je aan jezelf en aan je omgeving levert: door duidelijk te zijn in hoe je wilt dat anderen jou behandelen, kan je een gezonde relatie met iemand opbouwen en komen tot een diepgaande en authentieke VERBINDING ipv in een BINDINGSPATROON vast te komen zitten (bijv. ik ben het maar waard om graag gezien te worden wanneer ik mezelf en mijn behoeften wegcijfer).
Dit vraagt enige vorm van moed. Het vraagt zelfliefde en zelfcompassie om aan te geven wat werkt voor jou en wat niet. Dit houdt het risico in dat de andere zich teleurgesteld, boos of verdrietig voelt. Leren om niet de verantwoordelijkheid over te nemen over de reactie van de andere, is dé uitdaging. Mensen die gezonde grenzen kunnen aangeven, weten waar ze voor staan en durven hier ook voor te gaan staan, met respect voor de reactie van de ander hierop, zonder hierover de verantwoordelijkheid over te nemen of zich schuldig te voelen.
Klaar om met het trekken van gezonde grenzen aan de slag te gaan?
Lees in deel 2 van ‘tot hier en niet verder hoe je een gezonde grens trekt en communiceert (link naar deel 2 vd blog)
Loop jij nog vast in je schuldgevoel? Voel je je erg angstig wanneer je nog maar denkt aan opkomen voor jezelf tegenover een collega, leidinggevende, partner, vriend, etc… Neem contact op!
Samen gaan we op weg om duidelijk te maken waar jouw grens ligt en hoe je die kan communiceren zonder schuldgevoel.
Ik wil zo graag met hem in overleg gaan hierover. Ik wil hem graag doen inzien dat er wel een manier is die we samen kunnen uitwerken zodat hij geholpen is en ik mijn team niet moet overbelasten. Maar het lukt me nu niet om het gesprek aan te gaan. Ik voel dat ik niet sterk genoeg sta en onmiddellijk in de emotie zal schieten. Ik voel me zo machteloos in relatie tot hem…”
Kristien wil het probleem SAMEN aanpakken, vanuit CONNECTIE samenwerken en komen tot resultaat. Ze begrijpt niet hoe haar collega op een FORMELE MANIER ZIJN POINT OF VIEW wil opdringen zonder overleg. Hoe hij zich zo AFSTANDELIJK kan gedragen en louter vanuit zijn EIGEN BEHOEFTE blijft redeneren, zonder begrip voor haar argumenten. Ze vindt hem erg egoïstisch en helemaal geen team player. En het meest frustrerende is dat de organisatie zegt dat de manier waarop haar collega het aanpakt de juiste is. Zij is het probleem omdat ze een paar keer emotioneel gereageerd heeft vanuit haar machteloosheid. Ze begrijpt er niks van en vraagt zich af of ze wel capabel is. Ze neemt DE SCHULD hierover volledig op haar.
Kristien beschikt over veel PERSOONLIJKE ENERGIE (op zoek naar verbinding) en haar collega zet eerder ONPERSOONLIJKE ENERGIE (vanuit eigen autonomie) in. BEIDEN ZIJN OK, niet beter of slechter dan de andere. Afhankelijk van de context, kan het erg nuttig zijn om meer persoonlijke energie in te zetten of net meer onpersoonlijke energie. Het probleem in communicatie, samenwerken en samenleven ontstaat wanneer er geen flexibiliteit meer is in je handelen en je geen keuzevrijheid ervaart bij het inzetten van je energie.
kunnen begrenzen
tonen zelfrespect
kunnen gepast afstand nemen
kunnen alleen zijn
zijn meer afgestemd op eigen behoeften
formeler, reageren rationeel
voelen zich niet verantwoordelijk voor de gevoelens van anderen
respecteren de andere in zijn uniciteit
Weinig bemoeizucht
kunnen zich eenzaam en betekenisloos voelen omwille van gebrek aan verbinding met anderen
kunnen makkelijk nee zeggen
kunnen moeilijk grenzen aangeven
centraal staat connectie- verbinding-liefde
nabijheid en samenzijn
Relatie is belangrijk
empathisch – afgestemd op de ander, bezorgd over en begaan met anderen
emotioneel, praten vanuit gevoel
voelen zich verantwoordelijk voor de gevoelens van anderen
plaatsen samen zijn boven eigenbelang
kunnen gaan ‘bemoederen’ en door anderen ervaren worden als bemoeizuchtig
voelen zich minder alleen of zonder betekenis net omwille van hun goede verbinding met anderen
kunnen moeilijk nee zeggen
De uitdaging voor Kristien is om nu diezelfde onpersoonlijke energie van haar collega te gaan inzetten om haar grenzen aan te geven en duidelijk te maken dat het op die manier niet zal werken voor haar. Als ze hier nog maar aan denkt, komt ze in een gewetensconflict terecht: zo zou het niet moeten gaan, het zou toch veel leuker zijn als we dit op een verbindende manier zouden kunnen oplossen in harmonie met elkaar en met veel empathie voor elkaars problemen hierin.
De realiteit is dat haar collega wellicht niet eens begrijpt wat zij hier allemaal mee bedoelt en hij ervan overtuigd is dat ze toch samen aan het werken zijn! Zij moet gewoon niet zo emotioneel reageren en haar verantwoordelijkheid opnemen. Ieder zijn verantwoordelijkheid dat zou het leven toch veel makkelijker maken.
Hoe zou het zijn, vraag ik haar om wat meer onpersoonlijke energie in te zetten in communicatie met hem? Om wat meer vanuit jouw autonomie te handelen ipv uit ‘samen’.
“Bah” antwoordt ze, zo wil ik helemaal niet worden, dan ben ik mezelf niet meer en ik wil helemaal geen egoïst worden, dat zou ik nooit kunnen.
Nee natuurlijk niet, zeg ik, dat is ook niet de vraag, wel dat je een homeopathische dosis inneemt.
Wat zou er mogelijk worden met een homeopathische dosis?
Ik zou mij niet zo omver laten blazen. Ik zou beter bij mijn standpunt kunnen blijven. Ik zou hem kunnen zeggen dat als hij het zo wilt, we hierover eerst een vergadering moeten houden om dit verder uit te werken.
En wat zou het effect op jezelf kunnen zijn als je dit zo zou brengen? Ja dan zou ik mij wel sterker voelen en minder schuldig. En wat zou het effect op hem kunnen zijn van deze aanpak? Ja, hij zal misschien wel verschieten, maar hij zal misschien eindelijk eens luisteren.
En is dat nu net niet wat je wilt, vraag ik haar: dat je gehoord wordt?
ja dat is zo…
En ervaar je dit als egoïstisch van jezelf? Nee, helemaal niet, want ik moet mijn team beschermen en ik doe het voor hen. Op die manier voelt het aan alsof ik het beste kan geven aan mijn team en tegelijkertijd op een gezonde manier mijn grenzen hierin kan bewaken. En dat is eigenlijk net wat ik wil, concludeerde ze.
Wil jij ook het beste geven aan je team? In verbinding met jezelf en jouw omgeving zonder dat je over je grenzen laat lopen? Neem contact op! Ik begeleid jou graag zodat je met meer energie in je werk en in je leven kan staan.
Ondanks succesvolle resultaten, blijf je twijfelen aan je eigen capaciteiten en heb je angst om ‘ontmaskerd’ te worden of door de mand te vallen. Voor wie last heeft van impostor gedachten heeft succes maar weinig te maken met eigen capaciteiten, maar is het succes vooral een kwestie van geluk, toeval of omwille van de omstandigheden. Maw de eigen prestaties worden continu onderschat en weggezet als ‘dit is toch normaal, dat kan toch iedereen’.
Hoe deze negatieve gedachten ontstaan, wat de copingmechanismen zijn om ermee om te gaan en wat je kan doen om deze gedachten om te buigen, ontdek je in deze nieuwe blog, gebaseerd op de podcastaflevering ‘the impostor experience’. In deze podcastaflevering ga ik in gesprek met Sarah Debaets, licensed associate van het impostor syndrome institute. Zij is impostor experte en ervaringsdeskundige en leert ons alles over de ‘impostor experience’.
Eerst en vooral is de term ‘syndrome’ niet helemaal correct. Het is geen ziektebeeld, je BENT geen impostor. De impostor gedachten worden voornamelijk uitgelokt door een specifieke context. Bijvoorbeeld een verandering van job of wanneer je vanuit een exportrol evolueert naar een leiderschapsrol of je komt in een nieuw team terecht.
Wanneer je last hebt van impostor gedachten ga je ondanks herhaaldelijk succes, dit succes toeschrijven aan externe omstandigheden. Maw de eigen capaciteiten worden continu onderschat en je ervaart een angst om ontmaskerd te worden of door de mand te vallen. Het gaat verder dan de gewone ‘zenuwachtigheid’ voor een belangrijke presentatie of bespreking. Wanneer de presentatie of bespreking succesvol is afgerond slaagt de professional met de impostor gedachten er niet om deze positieve ervaring op te slaan als een bron en mee te nemen voor de toekomst. Ondanks herhaaldelijk succes blijft men het succes toeschrijven aan geluk, toeval of de omstandigheden en beschouwt men hetgeen gerealiseerd werd als ‘normaal’ en als iets wat iedereen toch kan. Maw, de impostor gedachten slijten niet met het groeien van ervaring en het herhalen van succes.
Impostor gedachten zijn contextgebonden en worden uitgelokt door specifieke triggers, situaties of personen. Je BENT geen impostor, je HEBT een impostor experience. De impostor experience kent zijn ontstaan tijdens de jeugd. Ouders die sterk prestatiegericht, overbeschermend of extreem controlerend zijn, kunnen aanleiding geven tot het ontwikkelen van die impostor gedachten.
Wat zijn de coping mechanismen bij het hebben van de impostor experience?
Iemand met impostor gedachten, gaat zich steeds vooraf indekken zodat hij voor zichzelf een reden kan geven waarom iets gelukt is of waarom iets niet gelukt is. Dit gebeurt via één van de onderstaande strategieën. Je kan ze ook omschrijven als de vier types van impostor experience:
The high achiever gaat heel hard werken, gedreven vanuit een gevoel ‘anders gaat het niet goed genoeg zijn’. En wanneer hij niet het gewenste resultaat behaalt, kan de omgeving op zijn minst niet zeggen dat hij zijn best niet heeft gedaan.
‘Ik kan niet werken, zonder deadline’, zegt de procrastinator. Hij gaat de taken uitstellen zodat hij wanneer het vervolgens niet lukt, kan zeggen ‘ik ben te laat gestart en daarom is het niet gelukt’. Als het goed afloopt, bevestigt het dat hij die deadline nodig heeft om resultaat te halen.
De self saboteur gaat de avond voor een belangrijke gebeurtenis te laat opblijven of te laat komen op een afspraak zodat hij een reden kan geven waarom het niet gelukt is: ik was onvoldoende uitgeslapen, ik was te laat vertrokken en stond in de file, etc…
The low profiler gaat denken ‘ik kan het beter niet doen, dan dat ik hier ga falen’. Hij cijfert zichzelf continu weg en hij gaat zijn gedachten niet uitspreken vanuit het idee ‘ik kan het beter niet zeggen dan kan ik ook niks verkeerd zeggen’
Ze ervaren dit als erg negatief, ze mogen immers niet falen of fouten maken.
Hoe kan je jouw impostor experience ombuigen of ervoor zorgen dat je er minder last van hebt?
Er is geen quick fix, je zal door het proces moeten van het ‘taboe’ te doorbreken en er met iemand over te praten. In eerste instantie kan dit een vriend of familie zijn, maar zijn de gedachten hardnekkig, zoek professionele begeleiding via een coach.
Vervolgens is het belangrijk om bewust te worden wat jouw triggers zijn en hoe deze aanleiding geven tot deze impostor gedachten.
Je dient deze gedachten af te toetsen aan de realiteit, zodat je een realistisch beeld van je eigen kunnen en vermogen gaat ontwikkelen.
Tot slot heb je dit in de praktijk om te zetten naar concreet gedrag, door je voor te bereiden op de opkomst van die negatieve gedachten. Te gaan bepalen wat jou helpt om deze om te buigen naar een meer helpende mindset om deze vervolgens om te zetten naar nieuw gedrag.
Herken jij jouw in deze impostor experience? En wil jij met de impostor in jou aan de slag? Neem contact op! Ik begeleid jou graag naar meer energie en innerlijke rust!